Seans XXXIX "Musicale 2"

Witajcie, słuchacze i czytacze.

Pamiętacie pierwszą audycję o musicalach? Mam nadzieję, że tak! A jeśli nie, to można zajrzeć i sobie przypomnieć.

A propos pamięci… „Memory” to jedna z najlepiej rozpoznawalnych piosenek musicalowych. Pochodzi z musicalu „Cats” („Koty”) skomponowanego przez Andrew Lloyda Webbera na początku lat osiemdziesiątych XX wieku. Autorem libretta jest Trevor Nunn wykorzystujący wiersze autorstwa T. S. Eliota, pochodzące przede wszystkim z tomu poezji Old Possum's Book of Practical Cats. Dzieło jest jednym z największych sukcesów komercyjnych w historii musicalu, pobiło w swoim czasie rekordy długości nieprzerwanego wystawiania zarówno na West Endzie jak i na Broadwayu. W trakcie spektaklu koty pojawiają się po kolei na scenie odkrywając filozofię kociego rodu, opowiadając o swoich zwyczajach, przedstawiając charaktery, snując opowieść dążącą do finału, kiedy to ktoś wstąpi do kociego nieba. W finale autor zwraca się bezpośrednio do ludzi - widzów w teatrze i przy akompaniamencie wszystkich kotów uczy widzów jak traktować koty, aby zyskać sobie ich zaufanie i stać się ich przyjacielem. W roku 1998 Andrew Lloyd Webber zdecydował się sfinansować adaptację filmową dzieła. Obsadę utworzyli młodzi artyści z różnych międzynarodowych wystawień musicalu. Dołączyło do nich kilku weteranów. Elaine Paige oraz Susan Jane Tanner powtórzyły swe premierowe kreacje (Grizabelli i Griddlebone). Film był wielokrotnie emitowany w telewizji oraz został wydany na DVD i Blue-Ray. Zarówno przedstawienie jak i film zdobyły wiele nagród. No to – „Memory”.

„The Wall” to film wytwórni MGM brytyjskiego reżysera Alana Parkera oparty na albumie „The Wall” zespołu Pink Floyd z 1979 roku. Scenariusz napisał wokalista i basista zespołu, Roger Waters. W rolę Pinka wcielił się Bob Geldof. Muzyka z oryginalnego albumu Pink Floyd w większości została nagrana ponownie przez Watersa z udziałem innych muzyków oraz aranżacji orkiestrowych, bądź też zmieniona w postaci drobnych modyfikacji tekstu, czy melodii. Dwa z utworów, które nie znalazły się na płycie pojawiły się w filmie. "When the Tigers Broke Free" powstało specjalnie na potrzeby filmu, a "What Shall We Do Now?" nie zostało umieszczone na oryginalnym albumie dla oszczędności miejsca, wykonywane jednak było na koncertach. Jedynymi utworami znajdującym się na albumie, które nie trafiły do filmu były "Hey You" (który dołączony został jako usunięta scena do wydania DVD) oraz "The Show Must Go On". Film jest bogaty w metaforykę oraz symbolizm, dużą część stanowią sekwencje animowane autorstwa Geralda Scarfe, które przedstawiają między innymi śmiałą i przerażającą wizję wojny, szczególnie niemieckiego bombardowania Anglii podczas II wojny światowej. Roger Waters był niezadowolony z ostatecznego wyglądu filmu, ale fani i krytycy przyjęli go bardzo dobrze.

„Purple Rain” („Purpurowy deszcz”) to  amerykański film muzyczny z 1984 roku będący quasi-autobiografią Prince'a. Treść opisuje jak Kid, szef zespołu muzycznego The Revolution poznaje Apollonię, obiecującą piosenkarkę. Zakochuje się w niej, ale potem ona odchodzi do innego piosenkarza. Poza tym Kid wchodzi w konflikt ze swoim zespołem. Film dostał Oscara za muzykę i Złoty Glob za piosenkę „When Doves Cry”, ale jednoczęśnie dwie nominacje do Złotej Maliny: za najgorszą piosenkę („Sex Shooter”) i najgorszy debiut aktorski Apolonii Kotero, grającej obok Prince’a główną rolę. Ja najbardziej lubię z tego filmu piosenkę tytułową, więc posłuchamy jej teraz.

A teraz szlagier wszechczasów. Lato 1963 roku. Frances Houseman, zwana przez znajomych Baby (Jennifer Grey), jest pozytywnie nastawioną do życia nastolatką, spędzającą wakacje z rodziną w letnim ośrodku wypoczynkowym Kellerman's. Pewnego wieczoru poznaje tancerza Johnny'ego Castle (Patrick Swayze), uzdolnionego i przystojnego instruktora tańca. W obliczu niedyspozycji jego tancerki Penny, Baby przechodzi intensywny kurs tańca i zastępuje ją na pokazie mambo w hotelu. Wkrótce Baby i Johnny zakochują się w sobie, lecz ich związek nie jest zaakceptowany przez ojca dziewczyny, który podejrzewa chłopaka o nieślubne ojcostwo z Penny. W ostatni dzień pobytu w ośrodku ojciec przypadkowo dowiaduje się, że Johnny jest niewinny. Zakochana para udowadnia swoją miłość w pamiętnym i pasjonującym finalnym tańcu przy muzyce (I've Had) The Time of My Life. Wiadomo o jaki film chodzi, prawda? Nagrodzony Oscarem, Złotymi Globami, nagrodą Grammy i Złotym Ekranem „Dirty Dancing”, którego ścieżka dźwiękowa  jest jedną z najpopularniejszych na świecie.

„Evita”  to kolejny musical Andrew Lloyd Webbera z 1977 roku. Bardziej popularny stał się jednak amerykański film biograficzny z 1996 roku, będący ekranizacją musicalu. Film opowiada historię Evy (Evity) Perón, w której rolę wcieliła się Madonna, dodatkowo przyczyniając się do zwiększenia popularności filmu swoja osobą, podobnie jak występujący obok niej Antonio Banderas. Nagrody zdobyte przez ten film to między innymi Oscar, Złoty Glob oraz nagrody Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej, Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej , Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych oraz MTV.

„Moulin Rouge”  to nasz kolejny musical filmowy dziś.  Reżyseria Baza Luhrmanna, w rolach głównych Nicole Kidman i Ewan McGregor. Film jest opowieścią o miłości pisarza Christiana, ubogiego poety, który przybył do Paryża, by poznać smak dekadenckiego życia, do artystki kabaretowej Satine, która jest gwiazdą Moulin Rouge - najsłynniejszego i najbardziej skandalizującego nocnego klubu Paryża przełomu wieków. O jej względy zabiega bogaty książę, więc sytuacja jest nieco skomplikowana. Wspaniała rola Nicole Kidman i doskonałe aranżacje i wykonanie znanych przebojów dały filmowi sukces kasowy i zachwyt fanów. 

„Tańcząc w ciemnościach” (Dancer in the Dark)  został nakręcony przez Larsa von Triera w 2000 roku. W filmie zagrały takie gwiazdy jak: Björk, Catherine Deneuve, David Morse i Peter Stormare. Na początku Björk miała jedynie skomponować muzykę do filmu, dopiero później zgodziła się zagrać główną rolę tracącej wzrok Selmy. „Selmasongs”  to jej album z muzyką, wydany we wrześniu 2000 przez wytwórnię One Little Indian. Płyta zawiera 7 utworów. Nagranie zawiera aranżacje z orkiestrą symfoniczną, jak i muzykę elektroniczną w połączeniu z dźwiękami maszyn fabrycznych i przejeżdżających pociągów, a także śpiew solowy Björk i duety. Niektóre teksty piosenek na płycie różnią się znacznie od tekstów piosenek w filmie; zostały zmienione żeby uniknąć przedwczesnego ujawnienia fabuły filmu, który jeszcze nie był grany w kinach we wrześniu 2000, kiedy to wydano Selmasongs. Film uznawany jest za trzecią część filmowej trylogii Larsa von Triera, w skład której wchodzą jeszcze filmy Przełamując fale (Breaking the Waves) oraz Idioci (Idioterne).

„Chicago”, amerykański musical z 2002 roku w reżyserii Roba Marshalla, był nominowany do 13 Oscarów, a zdobył ich 6. Film jest przeniesieniem na duży ekran broadwayowskiego musicalu z 1975 roku w reżyserii Boba Fosse, opartego na sztuce pod tym samym tytułem z roku 1926. Historia jest luźno oparta na prawdziwej historii z roku 1924. Velma Kelly (Catherine Zeta-Jones), gwiazda kabaretu, trafia do więzienia oskarżona o zamordowanie męża i siostry, których przyłapała in flagranti. Do więzienia trafia też marząca o karierze scenicznej lecz nikomu nieznana Roxie Hart (Renée Zellweger), która w przypływie złości zastrzeliła odchodzącego kochanka. Przy pomocy prawnika Billy'ego Flynna (Richard Gere), Roxie staje się więzienną gwiazdą i ulubienicą prasy. Velma zepchnięta z piedestału postanawia się zemścić, obie panie wciąż prześcigają się w kolejnych pomysłach na własna popularność, ale w końcu pracują razem odnosząc wielki sukces. O rolę w filmie starały się takie sławy jak John Travolta, Kevin Spacey, Angelina Jolie, Madonna, Whoopie Goldberg i Britney Spears, natomiast nie chciała w nim zagrać Gwen Stefani.

„Dirty Dancing 2” (tytuł oryginalny Dirty Dancing: Havana Nights) to  amerykański film muzyczny z 2004 roku. Był wzorowany na przeboju kinowym z 1987 roku, o którym było trochę wyżej. Zostały zachowane główne założenia scenariusza, lecz akcja filmu została przeniesiona z USA do stolicy Kuby, Hawany, w przededniu przejęcia władzy przez Fidela Castro. Główne role w projekcie zagrali Diego Luna (Javier) i Romola Garai (Katie). W epizodzie pojawił się również sam Patrick Swayze. Katie, młoda Amerykanka, która przyjeżdża do Hawany z rodzicami i siostrą, poznaje kelnera - młodego Kubańczyka Javiera. Pewnego dnia Katie wracając ze szkoły widzi Kubańczyków tańczących na ulicy. Jest wśród nich Javier - Katie jest zachwycona ich tańcem. Ich znajomość kończy się źle dla Javiera, który zostaje zwolniony z pracy. Katie chcąc pomóc przyjacielowi proponuje mu udział w konkursie tanecznym, w którym główna nagroda wynosi 5000$. Podczas przygotowań do konkursu młodzi ludzie zakochują się w sobie. Udaje im się przejść do finału, ale podczas niego na Kubie wybucha rewolucja. Następnego dnia dziewczyna dowiaduje się, że musi opuścić Kubę, gdyż firma jej ojca kończy działalność w tym kraju. Idzie pożegnać się z Javierem. Ostatniego wieczoru tańczą razem w La Rosa Negra, zostając królem i królową klubu.

„Dreamgirls”  to amerykański film muzyczny z 2006 roku wyreżyserowany przez Billa Condona, a wyprodukowany i wydany przez DreamWorks oraz Paramount Pictures. Film zadebiutował podczas trzech specjalnych pokazów, natomiast premiera oficjalna miała miejsce 25 grudnia 2006 roku. Dreamgirls stanowi adaptację filmową broadwayowskiego musicalu z 1981 roku o tym samym tytule. Musical oparty był na historii oraz ewolucji amerykańskiej muzyki rhythm and bluesowej w erach doo wopu, soulu, Motown Soundu, funku i disco. Poza tym zawiera aluzje do życia i karier członkiń The Supremes. Te powiązania wykorzystane zostały również w filmie. „Dreamgirls” opowiada historię Effie White, Deeny Jones oraz Lorrell Robinson, trzech młodych wokalistek z Detroit, które uformowały zespół The Dreamettes. Dzięki producentowi oraz agentowi, Curtisowi Taylorowi, Jr., grupa zaistniała jako chórek soulowego artysty Jamesa Early'ego. Konflikty zaczęły narastać, gdy Curtis przemienił The Dreamettes w Dreams, zmieniając jednocześnie ich twórczość na bardziej popową. Potem Deena zastąpiła Effie na miejscu zarówno liderki zespołu, jak i partnerki agenta, co zmieniło życie obu kobiet. Druga część rozgrywa się osiem lat później i pokazuje kolejne perypetie członków zespołu: rozstania, narkotyki, zdrady oraz próby doprowadzenia zycia do porządku, zakończone finałem na scenie. W filmowej adaptacji „Dreamgirls” w głównych bohaterów wcielili się: Jamie Foxx, Beyoncé Knowles, Eddie Murphy oraz Jennifer Hudson. W pozostałych rolach wystąpili m.in.: Danny Glover, Anika Noni Rose, Keith Robinson, Sharon Leal i Hinton Battle. „Dreamgirls” otrzymał trzy Złote Globy, w tym dla najlepszego filmu komediowego lub musicalu, a także dwa Oscary, w tym dla Jennifer Hudson jako najlepszej drugoplanowej aktorki. Odpowiedzialni za muzykę byli Randy Spendlove i Matt Sullivan, którzy zatrudnili duet produkcyjny The Underdogs, aby stworzyli nowe aranżacje ścieżki dźwiękowej Henry'ego Kriegera i Toma Eyena z oryginalnego musicalu. Mieli oni nadać utworom klimat właściwy dla czasów, w których rozgrywa się akcja. W trakcie produkcji do prac został zaangażowany kompozytor Stephen Trask, aby jeszcze bardziej rozbudować materiał dźwiękowy.

„Across the Universe” to nominowany do Oscara film musicalowy z 2007 roku. Premiera filmu miała miejsce w Stanach Zjednoczonych 12 października 2007. Scenariusz został napisany przez Julie Taymor, Dicka Clement i Iana La Frenais. W filmie wyreżyserowanym przez Julie Taymor, grają Jim Sturgess, Evan Rachel Wood, Joe Anderson i T.V. Carpio oraz Dana Fuchs i Martin Luther McCoy, a gościnnie pojawiają się Bono, Eddie Izzard, Joe Cocker, Salma Hayek i inni. Film opowiada historię  Jude, który przyjeżdża do USA szukać swojego ojca. Znajduje go, a przy okazji zaprzyjaźnia się z grupą studentów: Lucy, jej bratem Maxem i ich znajomymi. Wszystko dzieje się na tle trwającej w Wietnamie wojny, w której ginie chłopak Lucy. Kiedy jej brat też zostaje wysłany do Wietnamu, Lucy angażuje się coraz bardziej w antywojenne działania. Cały scenariusz "Across the Universe" jest oparty na 33 kompozycjach napisanych przez członków zespołu The Beatles.  Film był nominowany do nagrody Złotego Globu i Oscara. 

„Mamma Mia!” to już ostatni nasz film. Z 2008 roku, oparty na piosenkach zespołu ABBA, w reżyserii Phyllidy Lloyd, jest ekranizacją musicalu pod tym samym tytułem, jednak pomiędzy pierwowzorem scenicznym a ekranizacją występują pewne różnice. W filmie nie wykorzystano oryginalnych podkładów muzycznych nagranych przez ABBĘ, tylko nagrano nowe, zmieniono nieco instrumentarium oraz w niektórych przypadkach zmieniono tekst piosenek tak, aby lepiej oddawał akcje filmu lub łączył się z dialogami. Donna (Meryl Streep) prowadzi mały hotelik na jednej z greckich wysp. Kobieta samotnie wychowuje córkę Sophie (Amanda Seyfried). Dziewczyna pragnie niedługo wyjść za mąż i chce, aby to jej nieznany ojciec poprowadził ją do ołtarza. Gdy odnajduje pamiętnik matki prowadzony w przeszłości odnajduje nazwiska trzech mężczyzn, z którymi matka była związana przed jej narodzinami. Dziewczyna wysyła do każdego z kochanków matki zaproszenie na ślub, mając nadzieję, że się na nim zjawią i że uda jej się odkryć, który z nich jest jej ojcem. „Ojców” grają Colin Firth, Pierce Brosnan i Stellan Skarsgard. W epizodach pojawili się też autentyczni członkowie zespołu ABBA: Benny Andersson – w scenie, w której wykonywana jest piosenka "Dancing queen" jako muzyk grający na pianinie oraz Björn Ulvaeus – w scenie, w której wykonywana jest piosenka "Waterloo" jako Apollo z lirą w grupie greckich bogów na Olimpie. 8 lipca 2008 miała premierę płyta „Mamma Mia!” ze ścieżką dźwiękową wykonywanych w filmie piosenek.Oficjalne premiery filmu miały miejsce 30 czerwca (Londyn), 4 lipca (Sztokholm) i 16 lipca (Nowy Jork) 2008. Podczas imprezy w stolicy Szwecji, pokazała się cała czwórka ABBY.