Witajcie słuchacze i czytacze.
Dziś prezentuję drugą porcję znakomitych gitarzystów, drugą wcale nie oznacza gorszą, jak się zaraz przekonacie.
Steve Vai (Steven Siro Vai) urodził się 6 czerwca 1960 w Nowym Jorku. Wirtuoz gitary, kompozytor, a także producent muzyczny. Przyznaje się do inspiracji twórczością Jimiego Hendriksa ale na początku swej kariery przeżywał także fascynację muzyką Franka Zappy. Postanowił wysłać Zappie opracowane własnoręcznie transkrypcje jego solówek. Ten zaprosił go na spotkanie i był pod takim wrażeniem gry młodego Vaia, że włączył go do zespołu. Po opuszczeniu Zappy w 1982 roku Vai przeniósł się do Kalifornii, gdzie nagrał swój pierwszy solowy album zatytuowany Flex-Able (1984) i występował w kilku zespołach. Nagrywał też z Davidem Lee Rothem, a w 1989 roku dołączył do zespołu Whitesnake byłego wokalisty Deep Purple, Davida Coverdale'a. Po opuszczeniu Whitesnake Vai poświęcił się solowej działalności. Począwszy od wydanego w 1990 roku albumu Passion and Warfare, wydaje kolejne płyty i bardzo dużo koncertuje. Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych gitarzystów wszech czasów, zdobył nagrodę Grammy i dziewięć nominacji do niej. W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 53. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów wg magazynu Guitar World. Używa głównie gitar elektrycznych firmy Ibanez – pomógł podczas projektowania serii Ibanez JEM, oraz siedmiostrunowych Universe które firmuje swoim nazwiskiem. Ma również zaprojektowane na indywidualne zamówienie trzygryfowe gitary Ibanez JEM Tripleneck i Ibanez Heart Tripleneck. Jest założycielem fundacji Make A Noise, corocznie przydzielającej stypendia dla gitarzystów i innych muzyków szukających finansowego wsparcia.
Eric Johnson urodził się 17 sierpnia 1954 w Austin w stanie Teksas. Gitarzysta-wirtuoz, kompozytor i wokalista, inspirowany twórczością Jimiego Hendriksa. Rozpoczął karierę w wieku 16 lat, wstępując do zespołu Mariani, a później (w wieku 21 lat) do zespołu jazz-rockowego o nazwie Electromagnets. Po rozpadzie The Electromagnets (rok 1977) rozpoczął karierę solową od nagrania albumu Seven Worlds, który jednak nie został wydany aż do roku 1998. Pierwszym solowym albumem Erica Johnsona, który doczekał się publikacji, był Tones wydany w 1986 i za który rok później otrzymał Nagrodę Grammy. Sukcesem okazał się kolejny album artysty Ah Via Musicom, który ukazał się w 1990 r. Za pochodzący z tej płyty utwór Cliffs of Dover Johnson dostał kolejne Grammy, tym razem w kategorii najlepszy rockowy utwór instrumentalny, znalazł się on też na liście utworów dla gry muzycznej Guitar Hero III: Legends of Rock. W roku 1996 wziął udział w trasie koncertowej G3, występując obok takich gitarzystów, jak Joe Satriani i Steve Vai. Kojarzony jest zwykle ze sprzętem Fender Stratocaster, ale używa też innych gitar, m.in. firmy Gibson. Gra również na gitarach akustycznych i instrumentach klawiszowych.
Yngwie Malmsteen (Lars Yngve Johann Lannerbäck) urodził się 30 czerwca 1963 w Sztokholmie. Gitarzysta-wirtuoz heavymetalowy, kompozytor, autor tekstów, który przedstawił odmianę heavy metalu neoklasycznego o indywidualnym rysie, nadanym poprzez wykorzystanie barokowej harmonii i ekspresyjny styl gry na gitarze. Charakterystyczne cechy jego stylu to szybkie przebiegi oraz pasaże i ich sekwencje, do wykonywania których inspiracją były kaprysy Niccolò Paganiniego. W 1981 przeniósł się do USA, gdzie występował w zespołach Steeler i Alcatrazz. Od 1983 kolejne grupy firmował własnym nazwiskiem. W 2003 roku wyruszył w trasę koncertową G3 wraz z Joem Satrianim i Steve'em Vaiem. Trasa zaowocowała albumem koncertowym oraz DVD. W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 17. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów wg magazynu Guitar World. Yngwie Malmsteen używa głównie gitar Fender Stratocaster. Egzemplarzem, którego używał najczęściej, był kupiony jeszcze w czasach młodości w Szwecji Stratocaster, którego nieznacznie przerobił, żłobiąc progi oraz dokonując innych drobnych modyfikacji. Gitara była nazywana "Play Loud" lub też "The Duck" za sprawą naklejek, które się na niej znajdowały. Była ona bardzo intensywnie eksploatowana, lecz w tej chwili już nie jest używana. Malmsteen używa natomiast jej replik zrobionych przez Fendera specjalnie dla niego. Ponadto używa on gitar Fendera sygnowanych jego imieniem. Do używanego przez niego sprzętu należą również gitary akustyczne Ovation 2002-AC Acoustic Guitar, Ovation Viper Acoustic Guitar, sitar Coral Sitar oraz wiele innych gitar elektrycznych, jak na przykład Gibson Les Paul czy Flying V. Jego gitary zachowują strój, nawet przy zbyt intensywnym używaniu ramienia tremolo, dzięki odpowiedniemu założeniu strun.
Eric Patrick Clapton, pseudonim Slowhand urodził się 30 marca 1945 w Ripley w Anglii. Muzyk rockowy i bluesowy, gitarzysta, kompozytor, wokalista, członek wielu zespołów rockowych i jeden z najbardziej znanych symboli muzyki rockowej. Jego pierwszym zawodem był listonosz. Od najwcześniejszych lat miał kontakt z bluesem i w wieku lat 13 dostał na urodziny gitarę z metalowymi strunami. Nauka gry była jednak dla niego tak trudna, że mało brakowało, a dałby za wygraną. Po ukończeniu szkoły Eric ukończył jednoroczny kurs w roku 1962 w Kingston College of Art. Mniej więcej w tamtym okresie zaczął grywać na ulicy w okolicach Kingston upon Thames, Richmond upon Thames oraz londyńskiego West Endu. Eric wstąpił do swojego pierwszego zespołu kiedy miał 17 lat, a był to zespół grający muzykę R&B – The Roosters – grał w nim od stycznia do sierpnia roku 1963. Od 1963 do marca 1965 roku Clapton występował w rock and rollowym zespole o bluesowych korzeniach – The Yardbirds. W jego grze spotkały się wpływy bluesa chicagowskiego i największych bluesowych gitarzystów tamtych lat. Clapton wypracował charakterystyczny styl i szybko stał się jednym z najpopularniejszych gitarzystów brytyjskiej sceny muzycznej. Po opuszczeniu The Yardbirds w marcu 1965 roku, w kwietniu Clapton dołączył do John Mayall & the Bluesbreakers. Namiętna gra Claptona w nocnych klubach oraz na albumie Blues Breakers ustaliła jego pozycję gitarzysty bluesowego znanego na całym świecie. Jego gra pobudziła szaleństwo graffiti – pojawiały się napisy "Clapton is God" ("Clapton jest Bogiem"). Po raz pierwszy hasło to umieścił wielbiciel na ścianie na stacji metra Islington w połowie lat 60. Clapton opuścił The Bluesbreakers w połowie roku 1966 i stworzył zespół Cream, jedną z pierwszych supergrup na świecie określanych mianem 'power trio'. Kolejnym projektem Claptona był zespół Blind Faith, który powstał w 1969, kwartet nagrał tylko jeden album i odbył jedną trasę koncertową. Potem Clapton chciał stworzyć nowy zespół, który miał zneutralizować jego kultowy status gwiazdy – artysta chciał stać się po prostu jednym z członków zespołu. Koledzy z zespołu zawsze zwracali się do Erica "Derek", więc zespół został nazwany Derek and The Dominos. W tym czasie Clapton poznał Pattie Boyd, w której mocno się zakochał, ta jednak odrzuciła jego zaloty. To nieodwzajemnione uczucie stało się natchnieniem dla dużej części materiału, który pojawił się na płycie The Dominos – Layla and Other Assorted Love Songs. Hitem okazał się utwór Layla, zainspirowany dziełem klasycznego perskiego poety Nizami – "The Story of Layla and Manjun", które Clapton otrzymał od przyjaciela. Drogi Claptona i Boyd w końcu się spotkały (acz ślub wzięli dopiero w 1979) kiedy artysta był wolny od heroiny (choć teraz dla odmiany zaczął dużo pić). Zebrał nowy zespół koncertowy i nagrał w 1974 roku 461 Ocean Boulevard. Album ten przedstawiał raczej przyjemne piosenki niż wyjątkowe zdolności muzyków. Cover utworu I Shot The Sheriff stał się wielkim hitem i miał ważny wkład w popularyzacji muzyki reggae i osoby Boba Marleya. Pod koniec lat 70. Clapton próbował pogodzić się z nowymi trendami w muzyce. Również w tym okresie pogrążył się w nałogu alkoholowym, którego skutkiem była hospitalizacja i rekonwalescencja na wyspie Antigua, gdzie później pomógł w założeniu ośrodka rehabilitacyjnego 'The Crossroads Centre', który pomaga ludziom walczącym z nałogami narkotykowym i alkoholowym. W 2003 pojawił się na 4. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu "Rolling Stone", zaś w 2011 na miejscu 2.W 2000 został wprowadzony jako artysta solowy do Rock and Roll Hall of Fame. Za album z serii MTV Unplugged, na którym artysta zagrał na gitarze akustycznej, Clapton otrzymał drugą nagrodę Grammy. Eric Clapton wywarł wielki wpływ na popularyzację niektórych modeli gitary elektrycznej. Korzystał zarówno z Gibsonów jak i Fenderów. W roku 1999 Clapton sprzedał na aukcji niektóre gitary ze swojej kolekcji – uzbierał dzięki temu 5 milionów dolarów na dalszą działalność ośrodka Crossroads Centre. Jedna z aukcji gitar Claptona, przeprowadzona w 2004 roku przez dom aukcyjny Christie's, przyniosła prawie 7,5 miliona dolarów zysku.
Ritchie Blackmoore (Richard Hugh Blackmore) urodził się 14 kwietnia 1945 roku w Weston-super-Mare. Swoją pierwszą gitarę dostał od ojca w wieku jedenastu lat, wtedy też zaczął pobierać lekcje gry na gitarze klasycznej, co miało duży wpływ na jego muzyczne ukształtowanie oraz na przyszły styl gry. Wiele skomponowanych przez niego rockowych utworów nawiązuje swą melodyką do klasyki. W 1962 roku Ritchie został po przesłuchaniu przyjęty do zespołu The Savages. Występy z tą grupą ukształtowały jego sceniczny wizerunek. Pod koniec 1967 roku Blackmore otrzymał propozycję przystąpienia do nowo tworzonego zespołu o nazwie Roundabout. Z braku lepszych perspektyw muzyk zdecydował się na dołączenie do grupy. Zespół odbył swą pierwszą trasę po Skandynawii i wkrótce zmienił nazwę na Deep Purple, która była pomysłem gitarzysty. Pierwszy skład (Blackmore, Lord, Paice, Evans, Simper) nie odniósł spodziewanego sukcesu. Wraz z odejściem Simpera i Evansa i zastąpieniem ich przez Glovera i Gillana, Blackmore przejął stery w grupie i zaczął realizować swoje muzyczne wizje. DP szybko wspięło się na szczyty popularności, a muzyka zespołu stała się zdecydowanie cięższa i spójna. Wydane przez drugi skład DP płyty na stałe weszły do kanonów rocka, a Blackmore zasłynął dzięki nim jako jeden z najlepszych gitarzystów na świecie. Właśnie u progu lat 70. Ritchie osiągnął swoje niepowtarzalne brzmienie, zaprezentował nowe patenty w grze na gitarze i unikalną technikę. Szczególnie nagrania koncertowe ukazują Blackmore’a jako wirtuoza tego instrumentu, potrafiącego przejść od łagodnych dźwięków, poprzez dzikie, drapieżne solo, aż do zupełnej kakofonii, zakończonej rozbiciem instrumentu w drzazgi. Podczas pracy nad płytą Stormbringer oprócz mniejszego zaangażowania gitarzysty w tworzenie pojawiły się napięcia pomiędzy członkami zespołu, a konkretnie na linii Blackmore – Lord. Ritchie zaczął myśleć o odejściu z zespołu, co nastapiło wkrótce, po nagraniu płyty z innym składem pod nazwą Rainbow w lutym 1975. Na początku lat 80. pojawił się pomysł, żeby Deep Purple powróciło na sceny w swym najlepszym składzie. Blackmore był cały czas zajęty graniem w Rainbow i reaktywacja zespołu mogła nastąpić dopiero w 1984 roku, kiedy to Rainbow zakończyło swoją działalność trasą koncertową z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej. W pierwszych latach nowej dekady Blackmore udzielił się po raz kolejny w gościnnych nagraniach. W 1990 roku muzyk wraz z wieloma znanymi wykonawcami rockowej sceny nagrał pod szyldem Rock Aid Armenia nową wersję utworu Smoke on the Water. Dochód z tego przedsięwzięcia przeznaczony był dla mieszkańców Armenii, których nawiedziło dwa lata wcześniej trzęsienie ziemi. Jeszcze jako członek DP, w roku 1991, Blackmore poznał pracującą dla jednej z amerykańskich stacji radiowych Candice Night (właśc. Candice Isralow). Po odejściu z DP chciał z nią stworzyć zespół grający zupełnie inną muzykę niż dotychczas. W maju 1997 roku została wydana pierwsza płyta nowego zespołu Blackmore’a - Blackmore's Night. Ritchie zwrócił się w stronę klimatów akustycznych, i gitara elektryczna pojawia się odtąd w ilościach śladowych zarówno na płytach, jak i na koncertach. Muzyka Blackmore’s Night to bardzo często utwory sprzed kilku stuleci, napisane przez innych kompozytorów, aranżowane na nowo przez Blackmore’a, z zachowaniem akustycznego brzmienia, i z dodanymi tekstami Candice Night, obecnie już żony Ritchiego. W 2003 Blackmoore został sklasyfikowany na 55. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone. Z kolei w 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 16. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów magazynu Guitar World.
Mark Freuder Knopfler urodził się 12 sierpnia 1949 w Glasgow. Gitarzysta, kompozytor i wokalista, przed rozpoczęciem kariery muzycznej pracował także jako dziennikarz i wykładowca. Jest najbardziej znany jako lider zespołu Dire Straits, ale grał także z innymi zespołami i artystami. Jest także kompozytorem muzyki filmowej. Na gitarze nauczył się grać jeszcze jako nastolatek, ale został profesjonalnym muzykiem dopiero w latach siedemdziesiątych, po ukończeniu uniwersytetu (anglistyka na uniwersytecie w Leeds) i kilkuletniej pracy dziennikarza. Pomimo leworęczności, Knopfler gra na gitarze praworęcznie; inną charakterystyczną cechą jego subtelnego stylu, a także dość unikalnego brzmienia jest nieużywanie kostki, lecz palców. Knopfler najczęściej używa gitar elektrycznych. Jego nazwiskiem sygnowana jest odmiana gitary Fender Stratocaster, również firma Pensa produkuje gitarę MK powstałą w wyniku współpracy z Knopflerem. Do tej pory sprzedano ponad 100 milionów płyt nagranych przez Knopflera i grup, w których występował. Jest żonaty, ma synów bliźniaków (19 lat) i dwie córki (starsza: 8 lat, młodsza 3). Od wielu lat jest uznawany za jednego z najlepszych gitarzystów w historii rocka. Magazyn Rolling Stone umieścił go w 2003 roku na 27 miejscu na liście najlepszych gitarzystów wszech czasów, na liście wydanej w 2011 roku jest na 44 pozycji. Otrzymał Order Imperium Brytyjskiego. Jego imieniem został nazwany dinozaur - Masiakasaurus knopfleri.
Angus Young urodził się 31 marca 1955 w Glasgow. Był jednym z dziewięciorga dzieci Williama i Margaret Youngów. W 1963 przeniósł się wraz z rodziną do Australii gdzie w wieku 15 lat ukończył szkołę. Pod wpływem starszego brata rozwinęły się w nim zainteresowania muzyczne. Wszystko rozpoczęło się kiedy z okazji świąt matka kupiła Angusowi i starszemu bratu – Malcolmowi gitary akustyczne. Angus szukał dla siebie drogi życiowej ćwicząc zawzięcie chwyty i akordy Chucka Berry'ego, naśladując grę takich sław jak Elvis Presley i Robert Johnson. Poproszony przez swojego starszego brata, Malcolma o dołączenie do zespołu, zgodził się. W ten sposób stał się współzałożycielem zespołu AC/DC. W 2003 został sklasyfikowany na 96. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone. Z kolei w 2009 roku muzyk został sklasyfikowany na 6. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records. Gra na gitarach Gibson SG Standard i Gibson SG Custom.
Paco de Lucía naprawde nazywa się Francisco Sánchez Gómez, ale na cześć swojej matki Lucíi Gómez występuje pod scenicznym pseudonimem Paco de Lucía. Urodził się 21 grudnia 1947 w Algeciras i jest hiszpańskim gitarzystą flamenco. Ojciec Antonio Sanchez i starszy brat Ramon de Algeciras, byli jego pierwszymi nauczycielami i już od najmłodszych lat dbali o jego wykształcenie muzyczne, przekazując mu techniczną wiedzę oraz własne doświadczenia. De Lucia w wieku 5 lat otrzymał od ojca swoją pierwszą gitarę i rozpoczął naukę gry flamenco. W 1958 debiutował publicznym występem w Radio Algeciras. Rok później otrzymał nagrodę specjalną w konkursie Festival Concurso Internacional Flamenco de Jerez de la Frontera. W 1963 wyruszył w pierwszą zagraniczną podróż jako gitarzysta z grupą akompaniujących mu tancerzy Josè Greco, z którymi koncertował przez 3 sezony. W 1967 dołączył do Festival Flamenco Gitano, corocznej trasy koncertowej flamenco. W tym samym czasie nagrał swój pierwszy solowy album La fabulosa guitarra de Paco de Lucia, w którym można zauważyć wpływ Nino Ricardo, Sabicasa i Mario Escudero. Chcąc zerwać z narzucanym mu stylem, w 1969 nagrał Fantasia Flamenca, gdzie po raz pierwszy zdefiniował swój własny styl, który w pewnych motywach odbiega od przyjętych tradycji i reguł muzyki flamenco. Dla Paco de Lucii rozpoczął się najlepszy okres w karierze, jego niepowtarzalny styl uwydatniał się coraz bardziej. W latach 1969-1979 nagrał dziewięć albumów ze słynnym później śpiewakiem flamenco Camaronem de la Isla, w którego wylansowaniu Paco miał znaczny udział. Od 1977 koncertował i nagrał 2 płyty z Alem Di Meolą, Johnem McLaughlinem i Larrym Coryellem. W tym samym roku ożenił się z Casildą Varela, z którą ma troje dzieci. 5 grudnia 1980 doszło do głośnego koncertu w piątkowy wieczór w San Francisco. John McLaughlin, Al Di Meola i Paco de Lucia zagrali przed 10-tysięczną publicznością i od tej pory ich nazwiska obiegły cały świat. Paco de Lucia nagrał także muzykę do filmów takich jak "Carmen" Carlosa Saury, czy "La Sabina" i "Los Tarantos" José Luisa Borau. Utrzymywał również kontakt z Chickiem Coreą, co stanowiło początek owocnej współpracy obu muzyków. Do rytmów czystego flamenco powrócił niespodziewanie w spektakularnym albumie Siroco (1987). W 2004 De Lucia otrzymał nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie sztuki, najważniejszą i najbardziej prestiżową nagrodę tego typu w Hiszpanii.
John Peter Petrucci urodził się 12 lipca 1967 w Nowym Jorku. Rodzice Johna nie byli specjalnie uzdolnieni muzycznie, lecz jego rodzeństwo uczyło się gry na instrumentach. Pierwszy kontakt Johna z muzyką miał miejsce, gdy ten miał 8 lat. Zauważył wtedy, że jego starsza siostra może później chodzić spać, ze względu na lekcje gry na organach. 8-latek stracił zainteresowanie instrumentem, gdy okazało się, że jego zajęcia odbywają się wczesnym popołudniem, zaraz po szkole. Właściwy początek przygody Johna z gitarą można datować na okres, gdy miał on 12 lat. Jak sam mówi, wszystkie "dzieciaki z sąsiedztwa" na niej grały i "wydawało się to niezłą zabawą". Nie bez znaczenia była tutaj również pasja do muzyki, którą zaraził się od starszej siostry. Wśród twórców i zespołów, od których John czerpał swe wczesne inspiracje byli m.in. Yngwie Malmsteen, Iron Maiden, Randy Rhoads, Yes, Stevie Ray Vaughan. Był zafascynowany wysokim poziomem technicznym gry wielu z nich. Jest absolwentem Berklee College of Music w Bostonie. Od 1985 roku członek amerykańskiej grupy progresywno metalowej Dream Theater, której był współzałożycielem. John od 1999 roku gra na gitarze marki Music Man (współtworzoną z firmą Ernie Ball), na modelu sygnowanym jego nazwiskiem. Wcześniej używał gitar firmy Ibanez (również sygnowanych) opartych na seryjnym modelu RG. W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 27. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów wg magazynu Guitar World.
Al Di Meola urodził się 22 lipca 1954 w Jersey City w stanie New Jersey, USA. Jest amerykańskim gitarzystą jazzowym. W 1974 roku Al Di Meola przyłączył się do zespołu Return to Forever, założonego przez Chicka Coreę i grał z nim aż do rozstania w roku 1976. Po odejściu z Return to Forever Al Di Meola nagrał solowy album Land of the Midnight Sun. Został wtedy zauważony ze względu na swoją szybkość gry i techiczne umiejętności. Wczesne płyty sprawiły, że kojarzony był głównie z gitarą elektryczną. W 1980 roku John McLaughlin postanowił stworzyć trio z dwoma innymi gitarzystami i wydać płytę koncertową mającą być zapisem ich występu. Jego wybór padł na Paco de Lucię i Ala Di Meola. Płyta jest zapisem występu, który trio dało pod koniec dwumiesięcznej trasy po USA i Europie. Jak mówi Al Di Meola, "Dwa miesiące grania każdego wieczoru z szybkością 500 tysięcy mil na godzinę sprawiło, że pod koniec trasy byliśmy bardzo dobrze rozgrzani". Płyta stała się wielkim sukcesem tria i rozsławiła Ala jako gitarzystę nie tylko elektrycznego, ale też i akustycznego. W tym składzie trio nagrało jeszcze dwie płyty: Passion, Grace and Fire (1983) oraz The Guitar Trio (1995). Obie płyty zostały nagrane w studiu. Meola współpracował też z polską orkiestrą Amadeus z Poznania, basistą Stanleyem Clarkiem, skrzypkiem Jean-Luc Pontym, pianistą i keyboardzistą Janem Hammerem.
Peter Kenneth Frampton urodził się 22 kwietnia 1950 w Bromley w Anglii. Uczęszczał do Bromley Technical High School, w której nauczał jego ojciec. Zainteresował się muzyką kiedy miał siedem lat. Odkrył wtedy na strychu instrument swojej babci – rodzaj banjo, nauczył się na nim grać, a potem przeniósł zainteresowanie na gitarę i pianino. Rok później zaczął regularne lekcje muzyki klasycznej. Wpływ na jego twórczość mieli między innymi Cliff Richard & the Shadows, Buddy Holly, Eddie Cochran, the Ventures, Jimi Hendrix i The Beatles. Zaczynał (jeszcze w szkole) w zespole The Little Ravens, potem The Trubeats i The Heard. Wtedy to został uznany za cudowne śpiewające dziecko, a nawet uzyskal tytuł “Twarzy roku” przyznawany przez magazyn dla nastolatków Rave. W wieku 18 lat zaczął grać z Humble Pie biorąc też udział w sesjach dla innych muzyków. Karierę solową rozpoczął w 1971 roku, jego pierwsze albumy nie odniosły wybitnych sukcesów, przełom nastapił w 1976 roku z albumem Frampton Comes Alive!, który zawierał aż trzy hitowe single. Kolejne albumy to kolejne jego sukcesy, miał za to serię nieszczęśliwych wydarzeń w życiu – a to wypadek, a to wszystkie gitary zniszczone w katastrofie samolotu. W 2007 roku otrzymał nagrodę Grammy za najlepszy instrumentalny album roku, jakim obwołano Fingerprints. Ostatni album wydał w 2010 roku pod tytułem Thank you, Mr. Churchill i spędził rok 2011 w trasie koncertowej. Był żonaty trzy razy i ma czwórkę dzieci. Jest wegetarianinem. Obecnie mieszka w USA, ma nawet obywatelstwo, o które wystąpił po atakach terrorystycznych 11 września 2001.
.
Tyle już dziś i w poprzednim tekście o gitarzystach było mowy o G3, że nie mogę odmówić sobie zaprezentowania tego projektu na koniec dzisiejszej audycji. G3 to cykl koncertowy, którego pomysłodawcą był gitarzysta i kompozytor Joe Satriani. Realizowany jest jako występ 3 gitarzystów, improwizujących oraz prezentujących własne kompozycje podczas występu na żywo. Po trzech częściach koncertu, w której każdy z nich gra osobno, następuje ostatnia, w czasie której wspólnie wykonują standardy muzyki gitarowej m.in. kompozycje Jimiego Hendriksa. Na przestrzeni 10 lat razem z Satrianim wystąpili m.in. Kenny Wayne Shepherd, Eric Johnson, Steve Vai, Uli Jon Roth, Michael Schenker, Michel Cusson, John Petrucci, Yngwie Malmsteen, Robert Fripp oraz Paul Gilbert. Część z nich już znamy. Ja najbardziej lubię tę trójkę, a właściwie czwórkę, bo grają tu utwór kogoś innego, kogoś, kto zaczął pierwsze nasze spotkanie, od kogo wszystko się zaczęło…
