Seans LVI „Miłość - ciąg dalszy nastapił”

Witajcie słuchacze i czytacze.

Pod drzwiami – miłość

Pośród ludzi – miłość

Pośród deszczu

 I w słońcu

Odmieniam pory roku

Odkąd nie przyszła

Teraz

Jest tylko jedna pora roku

Wiosna

Gdzie są wąskie skrzydła jaskółki

A szerokie motyli

A wietrzne

Pająków bezskrzydłych

Zawieszonych na promieniu słońca

Gdzie jest ziemia

Złota – okrągła

Uciekła spod nóg

Ziemia

Którą trzeba całować jak usta chłopca

Ciepła

Której w bolesne uszy pokrzyw

Trzeba wszeptać

Namiętną ciemna miłość

Do końca

Kiedy milczysz –

Po twoich ścianach

Pełzają pająki cieni

Każdy włos żyje osobno

W purpurowym świetle

Zgarniam cienie

Szybką łakomą dłonią

I jak usta

Do ust twoich

Tak kocham

Gdy nie nazywasz imieniem

Nic

Odłamałam gałąź miłości

Umarła pochowałam w ziemi

I spójrz

Mój ogród rozkwitł

Nie można zabić miłości

Jeśli ją w ziemi pogrzebiesz

Odrasta

Jeśli w powietrze rzucisz

Liścieje skrzydłami

Jeśli w wodę

Skrzelą błyska

Jeśli w noc

Świeci

Tak bardzo cię kocham

Mówiłam o tym wodzie

Która biegła

Po ostrym żwirze

Mówiłam o tym

promieniom słońca

to harfa grała

pod moim oddechem

muzyka

owijała ziemię

jak warstwa powietrza

i moje płuca

śpiewały

tak bardzo cię kocham

ziemia pocięta

złoto błękitnie złoto

i nagła czerwień

jak arteria która pękła

wypływająca krew

ziemia

tak bardzo cię kocham

położyłam usta na korze

chropowata kora

odpowiedziała pieszczotą

pisklęta ptasie

zakrzyczały w gniazdach

tak bardzo cię kocham

cienie

ostre cienie

ulice miast puste

gwiazdy śpiewają

tak bardzo tak bardzo cię kocham

Kto pomalował twoje policzki

Że płoną

To świt ubarwił moje policzki

Czerwono

A kto pociemnił twoje źrenice

Że gasną

To zmierzch pociemnił moje źrenice

Jasne

A kto ci oddech zatrzymał w krtani

O miły

Twoje to usta i twoje ręce

Sprawiły

Właśnie kocham

Więc dłonią

Obrysowuję każdy nerw

Wiązanie ze złota

Właśnie jestem

Więc liściom

Które wytrysną z drzewa

Łagodnej sierści trawy

Która wyrośnie

Jabłkom które dojrzeją

Szepczę w zielone ucho wiosny

Że wczoraj ciemno

W błękitnym morzu

Utopiono śmierć

Kochanie

Ja ci zatańczę

Pośród słów i pośród motyli

Ja pozbieram z osowiałych drzew błyski

I asfalt posrebrzany księżycem

I deszczem

W ręce

Jak dziecinną zabawkę do ust

Ja ci nie powiem

Bo twoje uszy nie są aby słuchać

Moich niewolnych słów

Lecz na uwięzi

Twego uśmiechu

Przypełznę

Uniesieniem dzikim

I cicho położę się u twoich nóg

Schyl się

Tyle złota tak blisko

Chciałabym cię zobaczyć raz jeszcze

Raz jeszcze

Przed wieczorem

Chciałabym przeżyć jeszcze jedno

Lub nawet dwa życia

Żeby móc cię zobaczyć

I tamten ból

Który mnie wyniósł

Na rozżarzony piasek

I tamten deszcz

Kwietniowej niepogody

I ją zdyszaną

Podążającą wiernie

Wszystkimi moimi śladami

Odwracając głowę na zakrętach

Krzyczę

Żeby nie śmiała przyjść bez ciebie

Jesteś dla mnie szeregiem zielonych liter dźwięczących miło, jesteś płaskim listem, który można całować nie czując nic. […] Chciałabym cię dotknąć tak, jak dotykam twojego imienia.

Odkąd cię poznałam, noszę w kieszeni szminkę, to jest bardzo głupie nosić szminkę w kieszeni gdy ty patrzysz na mnie tak poważnie, jakbyś w moich oczach widział gotycki kościół. […] I kiedy cię żegnam moje umalowane wargi pozostają nietknięte, ale ja i tak noszę szminkę w kieszeni, odkąd wiem, że masz bardzo piękne usta.

Ile razy można umierać z miłości

Odgrywać wielkie sceny

Na świecie za małym

Nawet imiona kochanków

Wciąż takie same

Romeo i Desdemona

Krewni odwracają się plecami

Rodzą się dzieci

Bezdomność zagląda do drzwi

Ziewają ściany

I miłość

Umiera z miłości