Seans XVIII „Wielkie filmowe przeboje”

Witajcie słuchacze i czytacze.

Są takie piosenki, które kiedy słyszymy, od razu kojarzymy z filmem. Dziś chciałabym przypomnieć kilka takich utworów, no i oczywiście filmów, bo w końcu muzyka miała być tylko dodatkiem do filmu. Czy tylko dodatkiem pozostała? Może odpowiecie na to pytanie na koniec. J

A na razie popłyniemy konkursowo. Najpierw fragment tekstu. Kto zgadnie z jakiego filmu – może sobie doliczyć 10 punktów. Potem piosenka. A po piosence – garść informacji.

Watching I keep waiting
Still anticipating love
Never hesitating
To become the fated loves
Turning and returning
To some secret place to hide
Watching in slow motion
As you turn to me and say

To była oczywiście piosenka „Take my breath away” śpiewana przez zespół Berlin w filmie „Top Gun” . Amerykański film akcji z 1986 roku z Tomem Cruise w roli głównej. Opowiada o on o szkole lotniczej Top Gun w Stanach Zjednoczonych oraz o życiowych i zawodowych zmaganiach pilotów, nie brak też miłosnego wątku, kiedy Maverick (główny bohater) zakochuje się w swojej instruktorce Charlie.

If I should stay,
I would only be in your way.
So I'll go, but I know
I'll think of you ev'ry step of the way.

Bittersweet memories
that is all I'm taking with me.
So, goodbye. Please, don't cry.
We both know I'm not what you, you need.

Whitney Houston zaśpiewała dla nas piosenkę „I will always love you”, z filmu „The Bodyguard”, w którym grała główną rolę obok Kevina Costnera. Ten amerykański melodramat z 1992 roku opowiada o trudnym związku gwiazdy show businessu i jej ochroniarza na tle gróźb wysyłanych przez szaleńca i coraz bardziej niebezpiecznych wydarzeń w życiu gwiazdy.

You'll never know how I watched you from the shadows as a child
You'll never know how it feels to be the one who's left behind
You'll never know the days and the nights, the tears, the tears I've cried
But now my time has come and time, time is not on your side
See him move through smoke and mirrors
Feel his presence in the crowd
Other girls they gather around him
If I had him I wouldn't let him out

To była fantastyczna jak zwykle Tina Turner w piosence „Golden Eye” z filmu pod tym samym tytułem i chyba wszyscy zgadli po pierwszych scenach, że chodzi o kolejny (siedemnasty) odcinek przygód Agenta 007 Jamesa Bonda. Tym razem James Bond walczy z rosyjską mafią oraz jednym z jej przywódców – byłym agentem brytyjskiego wywiadu. W filmie po raz pierwszy zagrał Pierce Brosnan, a dziewczynę Bonda zagrała Polka – Izabella Scorupco. Rolę tytułowego „Goldnen Eye” (nowej rosyjskiej broni na Kubie) zagrał największy na świecie radioteleskop w Arecibo na wyspie Puerto Rico.

Oh my love, my darling
I've hungered for your touch
A long lonely time,
And time goes by so slowly
And time can do so much,
Are you still mine?
I need your love,
I need your love
God speed your love to me.

Kiedy w 1955 Alex North (muzyk) i Hy Zaret (autor tekstu) stworzyli piosenkę “Unchained melody”, nie podejrzewali zapewne, że doczeka sie ona kilkunastu co najmniej wersji i że w wykonaniu zespołu The Righteous Brothers podbije świat, na zawsze będąc związana z filmem “Ghost” (polski tytuł “Uwierz w ducha”). Film opowiada o szczęśliwej, kochającej się parze: Sam (Patrick Swayze) i Molly (Demi Moore). Pewnego wieczoru, w drodze powrotnej z teatru, zostają napadnięci i Sam ginie w walce. Zostaje uwięziony w postaci ducha, ponieważ jego śmierć nie była przypadkiem i musi ostrzec Molly, że grozi jej niebezpieczeństwo. Pomaga mu z tym przezabawna Whoopi Goldberg w roli medium, która na co dzień wmawiała klientom, że widzi ich zmarłych, aż wreszcie naprawdę zobaczyła.

Soy un hombre muy honrado,
que me gusta lo mejor,
las mujeres no me faltan ni el dinero ni el amor.
Jineteando en mi caballo,
por la sierra yo me voy,
las estrellas y la luna ellas me dicen donde voy.

Ay ay ay ay,
ay ay mi amor,
ay mi morena
de mi corazon.

"Canción del Mariachi" ("Morena de Mi Corazón") to piosenka, którą  film Roberta Rodrigueza “Desperado” rozpoczynają Los Lobos i Antonio Banderas. Jest to amerykańsko-meksykański film z 1995 roku, druga część „trylogii meksykańskiej” : El Mariachi (1992), Desperado (1995), Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2 (2003). Film opowiada o dalszych losach ulicznego grajka meksykańskiego (w tej roli Antonio Banderas), który po zamordowaniu jego żony przez ludzi bossa narkotykowego Bucho, wypowiada gangowi krwawą zemstę. Pamiętacie na pewno scenę, kiedy okazuje się, że gitara potrafi nie tylko grać, ale też strzelać, bowiem ubrany na czarno bohater nosi w futerale na gitarę magazyn różnych broni, przeważnie pistoletów i karabinów. W filmie jest też wątek miłosny, bowiem główny bohater nawiązuje romans z właścicielką księgarni ( w tej roli Salma Hayek).

Movements come and movements go
Leaders speak, movements cease
When their heads are flown
'Cause all these punks
Got bullets in their heads
Departments of police, the judges, the feds
Networks at work, keepin' people calm
You know they went after King
When he spoke out on Vietnam
He turned the power to the have-nots
And then came the shot

Utwór zespołu Rage Against the Machine „Wake up” kończy film „The Matrix” - australijsko-amerykański obraz wyreżyserowany przez braci Larry’ego i Andy’ego Wachowskich. Jest to pierwszy z trylogii filmowej o tej samej nazwie, kontynuacjami filmu są  Matrix: Reaktywacja i Matrix: Rewolucje. Film zawiera wiele odniesień filozoficznych i religijnych, łączy w sobie elementy stylu japońskiej animacji, komiksu oraz elementy cyberpunkowe. Thomas A. Anderson (Keanu Reeves) wiedzie podwójne życie. Zawodowo pracuje jako programista komputerowy w firmie MetaCortex, natomiast prywatnie jest hakerem komputerowym o kryptonimie Neo.  Kontakt z grupą, na czele której stoi Morfeusz (Laurence Fishburne) ukazuje mu odpowiedź na pytanie, której poszukiwał już od dawna : co to jest „matrix”. Odpowiedź, jak i jej konsekwencje, zmieniają całkowicie życie Neo, który podejmuje walkę o wyzwolenie ludzi spod władzy maszyn. Oczywiście mamy też wątek miłosny – Neo zakochuje się w Trinity (Carrie-Anne Moss), co też ma duży wpływ na jego postępowanie.

Every night in my dreams
I see you, I feel you,
That is how I know you go on

Far across the distance
And spaces between us
You have come to show you go on

Near, far, wherever you are
I believe that the heart does go on
Once more you open the door
And you're here in my heart and
My heart will go on and on

„Titanic” to film fabularny produkcji amerykańskiej z 1997, oparty na historycznym wydarzeniu – zatonięciu Titanica w 1912 roku. Zdobył jedenaście Oscarów (Nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej), w tym za najlepszy film. Został wyreżyserowany na podstawie własnego scenariusza przez Kanadyjczyka Jamesa Camerona. 17-letnia Rose i jej narzeczony Caledon Hockley podróżują luksusowym transatlantykiem do Filadelfii. Dziewczyna, znudzona towarzystwem ludzi z wyższych sfer, załamana wizją małżeństwa z rozsądku, nosi się z zamiarem popełnienia samobójstwa. Od wykonania ostatecznego kroku odwodzi ją podróżujący trzecią klasą Jack Dawson, utalentowany obieżyświat. Pomiędzy Rose a Jackiem rodzi się miłość, której kres kładzie katastrofa statku. Początkowo James Cameron nie przewidywał włączenia do filmu specjalnej muzyki pod napisy końcowe. James Horner – nie zgadzając się z nim – potajemnie wraz z Willem Jenningsem przygotował oraz nagrał utwór „My Heart Will Go On”, którego wykonanie powierzył kanadyjskiej piosenkarce Céline Dion. Kiedy gotowy utwór został zaprezentowany Cameronowi, ten od razu zgodził się na jego włączenie do filmu. Był to strzał w dziesiątkę. Piosenka My Heart Will Go On została w 1997 roku nagrodzona Oscarem za najlepszą oryginalną piosenkę filmową. Utwór w krótkim czasie obiegł czołowe listy przebojów i lokaty notowań muzycznych na świecie, odnosząc wielki sukces komercyjny. If there's something strange in your neighborhood Who you gonna call? Ghostbusters! If there's something weird and it don't look good Who you gonna call? Ghostbusters! I ain't afraid of no ghost I ain't afraid of no ghost If you're seeing things running through your head Who can you call? Ghostbusters! Bill Murray, Dan Aykroyd i Harold Ramis, czyli Dr. Raymond Stantz, Dr. Peter Venkman i Dr. Egon Spengler postanawiają założyć przedsiębiorstwo Pogromcy Duchów z powodu masowego ataku wszelkiej maści duchów na Nowy Jork, poprzedzającego pojawienie się sumeryjskiego boga Gozera, który planuje zniszczyć świat. „Ghostbuster” czyli w polskiej wersji „Pogromcy duchów”  to amerykańska komedia science fiction z 1984 w reżyserii Ivana Reitmana. Ray Erskine Parker, Jr, wykonawca tej piosenki, to amerykański gitarzysta, autor piosenek i producent. Jego piosenka do filmu “Ghostbusters” pod tym samym tytułem była przez trzy tygodnie na pierwszym miejscu Listy Przebojów Billboardu. Parker został oskarzony o plagiat przez Hueya Lewisa w związku z jego piosenką “I want a new drug”, sprawa zakończyła sie pojednaniem, a sukces Parkera nadal trwał aż dostał nagrodę Grammy za tę właśnie piosenkę.

I'm a cold heartbreaker
Fit ta burn and I'll rip your heart in two
An I'll leave you lyin' on the bed with your ass in the air
I'll be out the door before ya wake
It's nuthin' new ta you
'Cause I think we've seen that movie too


'Cause you could be mine
But you're way out of line
With your bitch slap rappin'
And your cocaine tongue
You get nuthin' done
I said you could be mine

„You Could Be Mine" to  singiel amerykańskiej grupy rockowej Guns 'N' Roses. Jest to jeden z najlepiej rozpoznawanych utworów grupy, zajmuje drugie miejsce wśród jej najlepiej sprzedających się singli. Piosenka ta jest dwunastą ścieżką na wydanym w 1991 albumie Use Your Illusion II. Utwór został napisany przez Stradlina i Rose'a, razem napisali słowa, muzykę stworzył Stradlin. Część fanów twierdzi, że słowa refrenu „You could be mine, but you're way out of line” zostały skierowane do Angeli Nicoletti po tym jak zerwała z Izzym. Piosenka pojawia się, i to aż dwa razy w tym przy napisach końcowych, w filmie „Terminator 2: Dzień sądu” (Terminator 2: Judgment Day). Jest to  amerykański film z gatunku science fiction wyreżyserowany w 1991 roku przez Jamesa Camerona, będący kontynuacją fabuły filmu Terminator. Występuje także pod tytułami Terminator 2: Dzień rozrachunku lub Terminator 2: Ostateczna rozgrywka. Druga część została uznana za najlepszą z serii, a nawet stała się jednym z filmów przełomowych w dziedzinie efektów specjalnych. Terminator 2 został nagrodzony ponad dziesięcioma nagrodami, głównie za ścieżkę dźwiękową, efekty specjalne, grę aktorską i fabułę.

Turn around, look at what you see
In her face, the mirror of your dreams

Make believe I'm everywhere
I'm hidden in the lines
And written on the pages
Is the answer to a never ending story

Reach the stars, fly a fantasy
Dream a dream, and what you see will be

Rhymes that keep their secrets
Will unfold behind the clouds
And there upon the rainbow
Is the answer to a never ending story

Show no fear for she may fade away
In your hands the birth of a new Day

Piosenkę „The neverending story” Napisał Limahl do filmu pod tym samym tytułem, The NeverEnding Story(ang),  Die unendliche Geschichte (niem), Niekończąca się opowieść (pol). Jest to niemiecki, ale anglojęzyczny, film fantasy z 1984 roku w reżyserii Wolfganga Petersena. Scenariusz został napisany na podstawie powieści Michaela Ende. Bohaterem filmu jest chłopiec Bastian, który pewnego dnia chowa się w księgarni, uciekając przed prześladującymi go starszymi kolegami ze szkoły. Tam znajduje tajemniczą książkę i dzięki niej przenosi się do świata fantazji, któremu właśnie grozi zagłada. Podczas lektury odkrywa, że przebieg historii opisanej w książce zależy również od niego. W dniu premiery film był najdroższą produkcją filmową spoza USA i Związku Radzieckiego. W 1990 roku powstała kolejna cześć filmu pt.: "Niekończąca się opowieść II: Następny rozdział", a w 1994 roku część trzecia pt.: "Niekończąca się opowieść III: Ucieczka z krainy Fantazji".

Pretty woman,
walkin' down the street,
Pretty woman,
The kind I like to meet,
Pretty woman,
I don't believe you, you're not the truth
No one could look as good as you

Mercy!

Pretty woman,
Won't you pardon me?
Pretty woman,
I couldn't help but see,
Pretty woman,
that you look lovely as can be.
Are you lonely just like me?

To było łatwe, prawda? Roy Orbison (ur. 23 kwietnia 1936 w Teksasie, zm. 6 grudnia 1988) to amerykański piosenkarz i wokalista rockowy związany z gatunkiem rock and roll. Orbison, był jednym z pionierów rock and rolla, skupił się na stronie muzycznej i tekstowej swych piosenek. Obdarzony ciekawym, operowym głosem, śpiewał miłosne piosenki, stawiając się w pozycji odrzuconego. Łącząc to ze swymi cechami fizycznymi, udało mu się wykreować obraz "sympatycznego przegranego". Największym przebojem w jego karierze był hit „Oh, Pretty Woman”, na zawsze już kojarzony z amerykańską komedią romantyczną z 1990 roku, w której zagrali Julia Roberts (dostała nominację do Oscara dla najlepszej aktorki za ten film) oraz Richard Gere. Film skupia się na tytułowej bohaterce, rzuconej na pastwę losu prostytutce Vivian Ward, która jest zatrudniona przez majętnego biznesmena-przedsiębiorcę Edwarda Lewisa, przebywającego w Los Angeles w sprawach służbowych. Zatrudnia ją jako damę do towarzystwa i swoja asystentkę, więc Vivian musi w przyspieszonym tempie zmienić swój styl, a także nauczyć się dobrych manier. Z biegiem czasu Vivianne odkrywa, że między nią i Edwardem rodzi się uczucie. No i pamiętacie na pewno, jak to się skończyło. ;)

His palms are sweaty, knees weak, arms are heavy
There's vomit on his sweater already, mom's spaghetti
He's nervous, but on the surface he looks calm and ready to drop bombs,
but he keeps on forgettin what he wrote down,
the whole crowd goes so loud
He opens his mouth, but the words won't come out
He's choking how, everybody's joking now
The clock's run out, time's up over, bloah!
Snap back to reality, Oh there goes gravity
Oh, there goes Rabbit, he choked
He's so mad, but he won't give up that
Easy, no
He won't have it , he knows his whole back's to these ropes
It don't matter, he's dope
He knows that, but he's broke
He's so stagnant that he knows
When he goes back to his mobile home, that's when it's
Back to the lab again yo
This this whole rhapsody
He better go capture this moment and hope it don't pass him

Ostatni nasz dzisiejszy utwór to zdobywca Oscara w 2003 roku, "Lose Yourself"  w wykonaniu amerykańskiego rapera Eminema, pochodzący ze ścieżki dźwiękowej filmu "8. Mila", w którym zagrał główną rolę. Utwór stał się najdłużej będącym numerem 1 hip-hopowym singlem. Sama „8. Mila” to dramat z 2002 roku w reżyserii Curtisa Hansona, bazujący na biografii Eminema. Jak przyznają on i reżyser, pewne fakty zmieniono, coś ujęto, coś dodano – zrobiono wszystko, aby film jak najbardziej spodobał się widzom, dla których powstał, czyli młodzieży. Film, z racji środowiska, w jakim się rozgrywa, jest dość brutalny i bardzo wulgarny. Dużą rolę odgrywa w nim muzyka – jak przyznaje reżyser, stanowiła ona połowę sukcesu filmu. Jimmy Smith jr (jego pierwowzorem był właśnie Eminem) mieszka w dzielnicy zwanej 8. Milą, stanowiącej granicę pomiędzy czarną i białą częścią miasta. Jego życiem jest muzyka, a dokładniej hip-hop – w nim szuka ucieczki od szarej rzeczywistości i codziennych problemów, które piętrzą się przed nim z dnia na dzień: rzuca go dziewczyna, a nowa praca w fabryce zderzaków samochodowych nie odpowiada mu. Postanawia stanąć do hiphopowej walki na słowa w miejscowym klubie The Shelter. Ciekawostką filmu jest, że zatrudniono rzeszę specjalnych statystów – osób, które na co dzień obserwują w Detroit prawdziwe wojny na słowa. Sceny w The Shelter przygotowywano przez kilka tygodni. Same freestyle'e były tworzone na kilka chwil przed rozpoczęciem kręcenia danej sceny, żeby były jak najbardziej zgodne z tym, co naprawdę dzieje się w takich klubach.