Seans LXII „Podróżować jest bosko”

Witajcie słuchacze i czytacze.

Zabieram Was dziś w kolejna wyprawę dookoła świata. Tradycyjnie zaczniemy lokalnie.

Bydgoszcz to miasto na prawach powiatu na Kujawach, nad rzeką Brdą i Kanałem Bydgoskim, największe miasto województwa kujawsko-pomorskiego. Jest siedzibą Wojewody Kujawsko-Pomorskiego oraz jednym z miast centralnych aglomeracji bydgosko-toruńskiej. Bydgoszcz jest jednym z największych miast w Polsce (8. według liczby ludności, 363 926; 10. według powierzchni, 175,98 km²). Stanowi duży ośrodek gospodarczy, kulturalny, akademicki, medyczny, wojskowy i sportowy. Jest węzłem drogowym, kolejowym i żeglugi śródlądowej, posiada Międzynarodowy Port Lotniczy im. Ignacego Jana Paderewskiego oraz port rzeczny. W Bydgoskim Węźle Wodnym łączą się dwie międzynarodowe śródlądowe drogi wodne, spinając dorzecza Europy Zachodniej i Wschodniej. Jako jedno z niewielu miast Polski – Bydgoszcz jest położona na ogromnej polanie leśnej. Znajduje się tu również największy pod względem obszaru miejski park w Polsce. Miasto jest ośrodkiem kultury muzycznej. Posiada znaną z akustyki filharmonię oraz nowoczesną operę. Oprócz tego sztuki wystawia Teatr Polski oraz teatry niepubliczne. Istnieją Ośrodki Kultury: Miejski i Wojewódzki oraz liczne galerie sztuki.  Na uwagę zasługuje Stare Miasto położone w meandrach rzeki Brdy, Wyspa Młyńska, Wenecja Bydgoska oraz Śródmieście z wielkomiejską zabudową secesyjną, zabytkowe kościoły, cztery sanktuaria katolickie, liczne muzea. Unikatowym zabytkiem jest najstarsza, czynna w Polsce sztuczna droga wodna – Kanał Bydgoski (1774 r.) z systemem śluz. Wizerunek miasta wzbogaca ciekawa elewacja od strony rzeki (waterfront), nocą iluminowana. Po Brdzie w sezonie wiosenno-letnim kursuje Bydgoski Tramwaj Wodny.

Kraków to  miasto na prawach powiatu w południowej Polsce, siedziba władz województwa małopolskiego, drugie w kraju pod względem liczby mieszkańców i pod względem powierzchni. Położone jest nad Wisłą, na obszarze Bramy Krakowskiej, Niecki Nidziańskiej i Pogórza Zachodniobeskidzkiego. Jest jednym z najstarszych miast Polski o ponadtysiącletniej historii, z wieloma wartościowymi obiektami architektonicznymi. Działa w nim również wiele instytucji i placówek kulturalnych gromadzących bezcenne zabytki. W przeszłości miasto należało do Ligi Hanzeatyckiej zrzeszającej najważniejsze ośrodki handlowe w Europie. Do 1795 r. Kraków był formalnie stolicą Polski, a do 1611 r. siedzibą władców państwa polskiego. W latach 1596–1795, czyli do III rozbioru Polski, jako stolica Rzeczypospolitej funkcje stołeczne dzielił z Warszawą, która stała się miastem rezydencjalnym króla. Obecnie jest stolicą województwa małopolskiego, a także centralnym ośrodkiem metropolitalnym aglomeracji krakowskiej. W Krakowie znajdują się główne siedziby m.in.: Polskiej Akademii Umiejętności, Narodowego Centrum Nauki, Europejskiego Towarzystwa Chirurgicznego, Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, dowództwa Wojsk Specjalnych RP. Miasto posiada również wiele placówek kulturalnych o znaczeniu i statusie narodowym m.in. Narodowy Stary Teatr, Muzeum Narodowe, Panteon Narodowy, Drukarnia Narodowa, Biblioteka Jagiellońska. Miasto pełni funkcję centrum administracyjnego, kulturalnego, edukacyjnego, naukowego, gospodarczego, usługowego i turystycznego. Kraków jest drugim, po Warszawie, największym w kraju rynkiem nowoczesnej powierzchni biurowej, a także jednym z kluczowych węzłów drogowych i kolejowych w Polsce. W Balicach pod Krakowem znajduje się drugi co do wielkości polski port lotniczy o znaczeniu międzynarodowym. Według raportu inwestycyjnego Konferencji ds. Handlu i Rozwoju ONZ (UNCTAD) z 2011 roku Kraków jest najlepszym miejscem na świecie do lokowania centrów usług dla biznesu. W kwietniu 2012 r. Kraków znalazł się w gronie 120 najatrakcyjniejszych miast świata (tzw. lista hot spots dotycząca konkurencyjności biznesowej) w ujęciu jednostki badawczej Economist Intelligence Unit wykonującej badania na zlecenie banku Citi Handlowy. Kraków będzie jednym z miast-gospodarzy Mistrzostw Świata w Piłce Siatkowej Mężczyzn 2014 oraz Mistrzostw Europy w Piłce Ręcznej Mężczyzn 2016.

Historyczna zabudowa Warszawy wielokrotnie była niszczona podczas wojen. Szczególnie ucierpiała podczas II wojny światowej. Miasto odbudowano dużym wysiłkiem społeczeństwa całego kraju. Za wzorcową uznaje się rekonstrukcję Starego Miasta, które 2 września 1980 roku zostało umieszczone na liście światowego dziedzictwa UNESCO jako wyjątkowy przykład całkowitej rekonstrukcji zespołu historycznego. Rekonstrukcję prowadziło Biuro Odbudowy Stolicy, którego akta (14.679 teczek) w 2011 wpisano na listę Pamięć Świata prowadzoną przez UNESCO. Władze komunistyczne przyczyniły się jednak do dalszych zniszczeń – burzono całe kwartały zabudowy (rejon Pałacu Kultury i Nauki), wyburzano dobrze zachowane budynki z XIX i początków XX wieku, a elewacje pozbawiano zdobień, uznawanych za burżuazyjny przeżytek. Niejednokrotnie zniekształcano przedwojenny układ urbanistyczny. W późniejszym okresie kolejnym władzom brakowało wizji rozwoju przestrzennego miasta i konsekwencji w planowaniu przestrzennym. W efekcie zabudowa współczesnej Warszawy jest nieuporządkowana i chaotyczna, a miasto często oceniane przez mieszkańców i przyjezdnych jako brzydkie. Dnia 26 października 1945 roku wydany został "Dekret o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy", znany jako "Dekret Bieruta". Na mocy dekretu na własność gminy m.st. Warszawy przechodziły wszelkie grunty w przedwojennych granicach miasta (ok. 14,146 ha). Dekret w założeniach miał ułatwić odbudowę stolicy. Dotychczasowi właściciele mogli składać wnioski o przyznanie wieczystej dzierżawy, jednak nie wszyscy zdołali złożyć takie wnioski, a niektórych wniosków nie rozpatrywano i ich własność odbierano, łamiąc dekret. W praktyce odebrano od ok. 25 tys. prywatnych właścicieli (według różnych źródeł) od 20 do 40 tys. nieruchomości. Całość odebranego dekretem mienia po odbudowie miasta według cen nieruchomości po 2000 roku szacowana jest na ok. 40 mld zł. Po upadku PRL dekret Bieruta pozostał w mocy, nie przeprowadzono systemowej reprywatyzacji, poszczególne nieruchomości były i są zwracane po długotrwałych procesach sądowych. Do rozwiązania kwestii własnościowej niezbędne jest zaangażowanie władz państwowych i środków z budżetu państwa (dekret Bieruta był aktem prawa stanowionym przez ówczesną władzę ustawodawczą – prezydenta Krajowej Rady Narodowej).W ostatnim czasie warszawscy posłowie rządzącej Platformy Obywatelskiej zapowiedzieli szybkie opracowanie projektu ustawy reprywatyzacyjnej. W Warszawie znajduje się około 40 budynków mających ponad 65 m wysokości, a w dwóch przypadkach więcej niż 200 m. Warszawskie wieżowce to nie tylko największe budowle w Polsce, ale prezentują one również wysoką zabudowę w skali europejskiej: Warszawa jest jednym z najwyższych miast Europy po Moskwie, Paryżu, Frankfurcie nad Menem i Londynie. Najwyższym budynkiem mierzącym 231m (z iglicą) jest wybudowany w 1955 Pałac Kultury i Nauki. Dwa kolejne pod względem wysokości to Warsaw Trade Tower z 1999 (208 m) oraz Rondo 1 z 2006 (192 m). Historia wysokościowców w Warszawie sięga początku XX w., kiedy to postawiono wysoki na 51 m budynek PAST-y. W latach 30 XX w. dołączył do niego Prudential (Hotel Warszawa). Współczesne wysokościowce rozpoczęto budować w latach 60. i 70. XX w.

Szklarska Poręba to miasto i gmina w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim. Według danych z 31 marca 2011 r. miasto miało 7 002 mieszkańców. Prawa miejskie otrzymała 31 grudnia 1959 roku. Historycznie leży na Dolnym Śląsku, położone jest w dolinie rzeki Kamiennej i jej dopływów (Kamieńczyka i Szklarki), na wys. 440-886 m n.p.m., od południa na stokach Karkonoszy z dominującą nad miastem Szrenicą (1362 m n.p.m.), od północy na stokach Gór Izerskich z Wysokim Kamieniem (1058 m n.p.m.) i Czarną Górą (965 m n.p.m.), zaś od wschodu wzniesienia Pogórza Karkonoskiego oddzielają miasto od Kotliny Jeleniogórskiej. Szklarska Poręba jest największą stacją klimatyczną Dolnego Śląska, znaną i cenioną od połowy XIX wieku. Warunki klimatyczne miasta porównywalne są do walorów miejscowości alpejskich położonych na wysokości 2000 m n.p.m.]. Odkryli to sportowcy. Polscy kadrowicze często bywają w mieście na obozach kondycyjnych. Częste wiatry oraz ukształtowanie terenu doprowadzają do bardzo szybkiej wymiany mas powietrza. Specyficzny mikroklimat tworzą torfowiska Gór Izerskich. Jesienią 1998 roku, Szklarska Poręba otrzymała miano Zimowej Stolicy Trójki. W 1999 roku natomiast, oficjalnie została ogłoszona Stolicą Programu III Polskiego Radia. Wokół Szklarskiej Poręby, a także w samym mieście wytyczonych jest już ponad 200 km tras rowerowych o różnym stopniu trudności, dla amatorów, sportowców i rodzinnych wycieczek. Miasto jest doskonałym punktem wypadowym wycieczek w głąb polskich i czeskich Karkonoszy i Gór Izerskich oraz do atrakcyjnych, turystycznych miejscowości po jednej i drugiej stronie granicy. Miasto jest ośrodkiem sportów zimowych, gdyż pokrywa śnieżna zalega tu średnio przez 110 dni w roku. Centrum narciarstwa zjazdowego jest masyw Szrenicy. W Górach Izerskich, w rejonie Jakuszyc, dominują narciarze biegowi. Szklarska Poręba jest też związana z legendą Ducha Gór, który miał w swym władaniu całe Karkonosze. W mieście znajduje się prawdopodobnie najwięcej w Karkonoszach rzeźb Ducha Gór.

Pora ruszać za granicę. Lwów - Królewskie Stołeczne Miasto Lwów – miasto i stolica obwodu lwowskiego Ukrainy. Lwów jest położony na pograniczu wschodniego Roztocza (Roztocze Lwowskie) i Wyżyny Podolskiej, nad rzeką Pełtwią. Jest ważnym ośrodkiem przemysłowym, węzłem lotniczym, kolejowym i drogowym. W 2009 liczył 765 668 mieszkańców. Założony został ok. 1250 roku przez króla Daniela I Halickiego, który nazwał miasto Lwowem na cześć swojego syna Lwa. W latach 1340-1772 wchodził w skład Rzeczypospolitej, od 1434 był stolicą województwa ruskiego Korony Królestwa Polskiego. Od pierwszego rozbioru Polski w 1772 do 1918 był pod zaborem austriackim. W okresie zaborów był jednym z najważniejszych ośrodków nauki, oświaty i kultury polskiej oraz centrum politycznym i stolicą Galicji. Po odrodzeniu Państwa Polskiego w 1918 znalazł się ponownie w jego granicach jako stolica województwa lwowskiego II Rzeczypospolitej i jedno z pięciu głównych miast Polski. Od 1991 znajduje się w granicach Ukrainy.  Lwów jako miasto wieloetniczne rozwijał się do wybuchu II wojny światowej we współistnieniu wielu różnych narodowości: oprócz dominującego elementu polskiego, Lwów zamieszkiwali Żydzi, Ukraińcy, Ormianie, Niemcy, Czesi, Rosjanie i in. Obecnie zdominowany jest przez ludność ukraińską. Działa tu Uniwersytet Lwowski (powstały w 1661 roku), Politechnika Lwowska (1844), Lwowska Galeria Sztuki (1897), Teatr Wielki (1900), Polski Teatr Ludowy (1958). Historyczne centrum Lwowa zostało w 1998 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Newport (wal. Casnewydd) – miasto w Wielkiej Brytanii (Walia), ośrodek administracyjny hrabstwa Gwent, port przy ujściu rzeki Usk do Kanału Bristolskiego. Około 139,6 tys. mieszkańców.

Newport – miasto w Wielkiej Brytanii (Anglia), na wyspie Wight, port nad rzeką Medina (uchodzącą do cieśniny Solent), ośrodek administracyjny hrabstwa Isle of Wight.Miasto znajduje się nieco na północ od centrum wyspy. Ważny ośrodek komunikacyjny Wyspy, siedziba największego dworca autobusowego, z którego odjeżdżają autobusy w kierunkach promienistych do wszystkich ważnych ośrodków wyspy

Newport – wieś w Anglii, w hrabstwie East Riding of Yorkshire. Leży 25 km na zachód od miasta Hull i 254 km na północ od Londynu. W 2001 miejscowość liczyła 1538 mieszkańców.

Newport – wieś w Anglii, w hrabstwie Gloucestershire. Leży 25 km na południowy zachód od miasta Gloucester i 161 km na zachód od Londynu.

Newport – miasto w Anglii, w hrabstwie ceremonialnym Shropshire, w dystrykcie (unitary authority) Telford and Wrekin. Leży 27 km na wschód od miasta Shrewsbury i 208 km na północny zachód od Londynu. Miasto liczy 10 814 mieszkańców.

No i kto wie, który Newport ma na myśli Basia? J

Wielki Londyn pokrywa obszar 1 579 km² (609 mil kwadratowych), będąc tym samym jednym z największych miast świata. Główną cechą topografii londyńskiej jest rzeka Tamiza, która przecina miasto od południowego zachodu do wschodu. Dolina Tamizy to tereny wylewowe otoczone delikatnie pofałdowanymi wzgórzami (np. Parliament Hill, Addington Hills, i Primrose Hill). Wzgórza te nie stanowiły znaczącej przeszkody dla rozwoju Londynu, od jego początków, jako portu rzecznego, na północnym brzegu Tamizy, stąd też obszar Londynu rozwijał się na bazie okręgu. W przeszłości Tamiza była o wiele szerszą i płytszą rzeką z rozległymi terenami bagiennymi; w czasie przypływów brzegi Tamizy osiągały pięciokrotną szerokość obecnych brzegów. Brzegi Tamizy były intensywnie niwelowane i regulowane, stąd wiele londyńskich dopływów Tamizy zasila ją pod ziemią. Tamiza jest rzeką przypływową, a tym samym podatną na wylewanie z brzegów. Niebezpieczeństwo powodzi wzrastało wraz z powolnym, ale trwałym zwiększaniem się wysokości poziomu wody w czasie przypływów poprzez powolne zalewanie wysp brytyjskich, w wyniku topnienia lodowców. W roku 1974, po dziesięciu latach prac zakończono budowę Tamy Londyńskiej w Woolwich, której działalność zażegnała niebezpieczeństwo powodzi. Tama Londyńska została zaprojektowana, aby pracować do roku 2030, obecnie trwają prace projektowe mające na celu rozbudowę tamy, łącznie ze zmianą jej stylistyki. W Londynie panuje klimat umiarkowany wybitnie morski pod wpływem ciepłego Prądu Zatokowego z większymi opadami atmosferycznymi w skali roku, niż w pozostałej części Anglii. Z tego powodu Londyn jest jedną z najwilgotniejszych stolic Europy. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec, ze średnimi temperaturami mierzonymi w Greenwich pomiędzy +13,6 °C do +22,8 °C (56,5 °F do 73,0 °F). Rekordowa temperatura +38,1 °C została zarejestrowana w innej części Londynu 10 sierpnia 2003. Najzimniejszym miesiącem jest styczeń, ze średnimi temperaturami pomiędzy +2,4 °C a +7,9 °C (35,6 °F do 46,2 °F). Średni roczny opad atmosferyczny wynosi 583,4 mm - najwyższe opady występują w październiku, najniższe w lutym. Opady śniegu są bardzo rzadkie - w wyniku ciepła wytwarzanego w obszarach zurbanizowanych, temperatura zimą w Londynie może być wyższa nawet o 5 °C od obszarów otaczających aglomerację.

Cyklady – archipelag znajdujący się w południowo-zachodniej części Morza Egejskiego, u południowo-wschodnich wybrzeży Grecji. Cyklady to także jedna z prefektur (nomosów) w regionie administracyjnym Wyspy Egejskie Południowe, ze stolicą w Ermupolis na wyspie Síros. W skład archipelagu wchodzi ok. 220 wysp i wysepek o łącznej powierzchni 2649 km². Archipelag Cyklady składa się z wieńca wysp o zróżnicowanym krajobrazie, rozsianych między skalistymi szczytami i błękitnymi wodami Morza Egejskiego. Archipelag słynie z tarasowych miasteczek, niekończących się plaż, weneckich zamków i wiatraków. Delos, położona w środku "okręgu" utworzonego przez Cyklady, była od IX w p.n.e. centrum politycznym i religijnym wysp Morza Egejskiego. Obecnie znane stanowisko archeologiczne. Ios to wysepka usiana winnicami i bizantyjskimi kościołami o niebieskich kopułach. Mykonos jest to wyspa najpopularniejsza wśród turystów, symbol uroku rzucanego przez wyspy greckie na przybyszów z całego świata. Wzdłuż całego wybrzeża ciągną się oślepiająco białe domy, a kaplice i wiatraki urozmaicają pejzaż wyspy. Santoryn - wyspa uznawana przez niektórych za mityczną Atlantydę, zwana również "prehistorycznymi Pompejami". Na całej wyspie zachowały się ślady dawnej aktywności wulkanicznej, dzięki której powstały dwie wysepki Kamenes. Rumowiska utworzone przez wybuchy krateru, suche obszary pokryte zastygłą lawą i wypalone wzgórza to wciąż widoczne świadectwa po katastrofie.

Massachusetts– jeden ze stanów Nowej Anglii, położony w północno-wschodniej części USA na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego. Na północy graniczy ze stanem New Hampshire oraz stanem Vermont, na zachodzie ze stanem Nowy Jork, a na południu z Connecticut i Rhode Island. Rzeźba terenu wyżynno-górska na zachodzie (Appalachy), niziny na wybrzeżu; urozmaicona linia brzegowa. Nazwa stanu pochodzi od nazwy plemienia indiańskiego i oznacza miejsce wielkiego wzgórza. Massachusetts jako pierwszy stan USA zalegalizował małżeństwa osób tej samej płci. Klimat jest umiarkowany, w głębi lądu chłodniejszy i bardziej suchy. Głowna religia jest katolicyzm i protestantyzm. Dewizą stanu jest Ense Petit Placidam Sub Libertate Quietem – "Mieczem szuka spokoju w wolności", a symbolami wiąz amerykański, sikora i biedronka. Stan Massachusetts podzielony jest na 14 hrabstw, z których największe pod względem liczby mieszkańców jest hrabstwo Middlesex a największe pod względem powierzchni całkowitej jest hrabstwo Worcester. Uprawia się głownie warzywa, a hoduje konie. Rozwinięty jest przemysł elektrotechniczny, maszynowy i poligraficzny.

.

Tradycyjny system wierzeń w Chinach, kontynuowany przez większość dynastii chińskich od czasów dynastii Shang (1766 p.n.e.) do upadku ostatniej dynastii Qing w 1911 roku, opierał się na kulcie najwyższego bóstwa Shangdi lub bóstwa Niebios. Kult ten miał cechy monoteizmu – najwyższe bóstwo było siłą wszechmocną, nie miało formy cielesnej. Konfucjusz wierzył, że nie da się oszukać najwyższego bóstwa, to ono kieruje życiem ludzi, ich relacjami, ustala zasady, którymi należy kierować się w życiu. Nie był to system monoteistyczny, istniało wiele pomniejszych bogów i bożków, a także bóstw lokalnych, które były czczone równorzędnie z Shangdi. Zwykle uznawano, że pomniejsze bóstwa są po to, by wypełniać wolę Shangdi. Powstawały specjalne miejsca kultu – ostatnim, a zarazem najwspanialszym takim miejscem była Świątynia Nieba w Pekinie. Władcy Chin dokonywali corocznych rytuałów ku czci Nieba, zwykle była to ofiara, np. z byka. Popularność tradycyjnego systemu wierzeń spadła po pojawieniu się buddyzmu i taoizmu, jednak niektóre jego elementy zostały przejęte przez religie istniejące na terenie Chin, przykładem jest terminologia używana w chińskim chrześcijaństwie. Buddyzm przybył do Chin z Indii i terenów Azji Centralnej w czasie panowania dynastii Han i został przyjęty przez przedstawicieli różnych grup społecznych. „Chińska wersja” buddyzmu powędrowała dalej. Popularnymi odłamami mahajany w Chinach są szkoły chan (jap. zen) oraz Szkoła Czystej Krainy. Buddyzm jest obecnie największą religią Chin. Wielu Chińczyków uważa się zarówno za wyznawców buddyzmu, jak i taoizmu. Kult przodków jest elementem wspólnym dla wyznawców wszystkich religii w Chinach. Tradycyjna kultura chińska, taoizm, konfucjanizm, buddyzm przywiązują dużą wagę do szacunku dla starszych, oraz miłości i poszanowaniu dla swoich przodków. Chińczycy by oddać hołd swoim przodkom, zwykle składają im ofiary z jedzenia, modlą się, palą świece. Odbywa się to przy grobach, w specjalnych świątyniach cmentarnych lub w domowych kapliczkach.

Copacabana - dzielnica Rio de Janeiro, znana ze swojej plaży, długiej na 4 kilometry. Zamieszkuje ją 400 000 ludzi, co czyni ją jedną z najgęściej zaludnionych dzielnic świata. Początkowo, aż do połowy XVIII wieku, nosiła nazwę Sacopenapã. Zmiana nazwy nastąpiła po zbudowaniu kaplicy, zawierającej kopię obrazu Dziewica z Copacabany. Została wcielona do Rio de Janeiro 6 lutego 1842. Copacabana zaczyna się przy Bulwarze Księżnej Izabeli, kończy się przy Posto Seis (szósta wieża ratownicza), zaraz obok Forte de Copacabana (Twierdzy Copacabana). Dalej jest już dzielnica Ipanema. Plaża rozciąga się od Posto Dois (druga wieża ratownicza), do Posto Seis (szósta wieża ratownicza). W pobliżu znajdują się dwie stacje metra, jedna przy Siqueira Campos, druga przy Cardeal Arcoverde. Plaże Copacabany są gospodarzem wielu imprez kulturalnych i sportowych, takich jak noc sylwestrowa czy Mistrzostwa świata w piłce nożnej plażowej. Artyści którzy wystąpili na Copacabanie to m.in. The Rolling Stones, Rod Stewart i Lenny Kravitz. Promenada jest pełna drogich hoteli, restauracji, barów i pubów. Brazylijska część serii koncertów Live Earth miała miejsce przy plaży Copacabany 7 lipca 2007. Plaża Copacabana została przedstawiona w grze Driver 2.

Arktyka – obszar Ziemi otaczający biegun północny. Jej granice określa się w różny sposób. Według definicji klimatyczno-ekologicznej wyznacza ją lipcowa izoterma +10 °C, która w przybliżeniu pokrywa się również z północną granicą wegetacji drzew. Według innej, Arktykę ogranicza koło podbiegunowe północne, co jednak sprawia, że w jej obrębie znajdują się również duże obszary Norwegii i Szwecji o dość umiarkowanym klimacie. Arktyka obejmuje część Rosji, Kanady, Norwegii, Szwecji, Finlandii, Alaskę (Stany Zjednoczone), Grenlandię (terytorium duńskie), Islandię oraz Ocean Arktyczny. Nazwa pochodzi od greckiej nazwy gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy. Centrum Arktyki to pokryty lodem Ocean Arktyczny. Otaczają go bezleśne obszary lądowe o przemarzniętym gruncie. Mimo to Arktyka tętni życiem, na które składa się bogata fauna i flora morska, ptaki, zwierzęta lądowe oraz społeczności ludzkie. Rdzenna ludność Arktyki (Eskimosi, Lapończycy, Czukcze, Nieńcy) dostosowała się do niezwykle trudnych warunków życia tworząc wyjątkowe kultury. Jest to kraina szczególnie wrażliwa na zmiany klimatyczne, dla klimatologów stanowi więc system wczesnego ostrzegania. Krąg polarny (koło podbiegunowe północne) niemal dokładnie wyznacza granicę występowania dnia polarnego i nocy polarnej, podczas których słońce nie zachodzi lub nie wschodzi przez co najmniej 24 godziny.

Seans LXI „(nie)Dozwolone od lat 18”

Witajcie słuchacze i czytacze.

Dziś będzie, jak tytuł wskazuje, dla dorosłych. A częściowo nawet nielegalnie. ;)

Wino czerwone - rodzaj wina sklasyfikowany ze względu na kolor trunku. Wino czerwone ma kolor w różnych odcieniach czerwieni (purpurowy, rubinowy, ceglasty, wiśniowy, czarno-czerwony). Produkuje się je z ciemnych winogron nazywanymi potocznie czarnymi. W przypadku produkcji czerwonego wina należy zgnieść winogrona, aby umożliwić dostęp moszczu do skórek, które są źródłem czerwonego koloru w winie. Czasami może być to dokonane mechanicznie (prasa) lub za pomocą maceracji węglowej. Procedura ta polega na wstępnym fermentowaniu całych, niezgniecionych winogron. Powstający dwutlenek węgla powoduje samoczynne rozerwanie winogron i doprowadzenie do dostępu moszczu do skórek winogronowych. Dalsza fermentacja bez względu na sposób miażdżenia gron odbywa się tak samo w obu metodach.

Whisky przywędrowała do Ameryki wraz z irlandzkimi i szkockimi imigrantami i po ich przystosowaniu się do tamtejszych warunków również produkowana przez nich whiskey znacznie (jeśli nie całkowicie) odróżniła się od oryginalnej whisky. Amerykańska whiskey dzieli się  na sześć głównych kategorii: Bourbon Whiskey (bourbon), Tennessee Whiskey, Rye and Wheat Whiskey (żytnia i pszeniczna), Corn Whiskey (kukurydziana), Blended American Whiskey (mieszana). Istnieje tylko jedna marka amerykańskiego bourbona, która używa na etykiecie słowa "whisky" (bez literki 'e'), a mianowicie Maker's Mark. Nazwa whisky jest przeważnie używana w stosunku do trunków destylowanych w Szkocji, Walii, Kanadzie oraz Japonii, a nazwa whiskey dla produkowanych w Irlandii oraz Stanach Zjednoczonych. Dyrektywa z 1968 r. władz amerykańskich (dokładnie agencji federalnej BATF - "Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives") określa "whisky" jako oficjalną nazwę używaną w U.S., ale dopuszcza (ulegając tradycji) również nazwę "whiskey", przy czym większość amerykańskich producentów wciąż używa określenia "whiskey". Tequila to meksykański wysokoprocentowy napój alkoholowy. Trunek jest destylatem sfermentowanego soku z agawy niebieskiej. Należy podkreślić, że tylko destylowany sok, a nie żadną inną część agawy niebieskiej można nazwać tequilą. W wieku XVII, około 1600 roku, Don Pedro Sánchez de Tagle, markiz Altamiry, zapoczątkował przemysłową produkcję tequili na terenie dzisiejszego Jalisco. W 1608 roku tequila została opodatkowana. Tequilę w formie jaką znamy dzisiaj wyprodukowano po raz pierwszy na początku XIX wieku w Guadalajarze (Meksyk). Bardzo długo tequila była trunkiem lokalnym nie cieszącym się wielką popularnością. Zmieniło się to na początku nowego tysiąclecia, kiedy więcej marek trunku pojawiło się na rynku. Wtedy to tequila zyskała ogromną popularność, będąc w trójce najlepiej sprzedających się alkoholi mocnych. Przed butelkowaniem tequila jest filtrowana przez węgiel aktywowany lub filtry celulozowe. Oryginalna tequila wytworzona w 100% z agawy musi być butelkowana w Meksyku i mieć oznaczenie Hecho en Mexico. Jedynie tequila mixto (nie w 100% z agawy) może być butelkowana poza krajem. W Polsce rozpowszechnione jest picie tequili w kieliszkach (shotach) razem z: w przypadku Blanco ("silver tequila") – solą oraz cytryną (bądź limonką), Oro ("gold tequila") – cynamonem oraz pomarańczą (lub tak samo jak Blanco). Pijący najpierw zlizuje sól/cynamon z wierzchu dłoni, następnie wypija zawartość kieliszka i zagryza cytryną/pomarańczą/limonką. W przypadku tequili leżakującej, spożywa się ją samą, sącząc ze specjalnego kieliszka. Papieros - wyrób tytoniowy składający się z rurki z cienkiej bibułki (gilzy) o średnicy do 1 cm i długości do 12 cm (zwykle 85 mm), wewnątrz której znajduje się mieszanka tytoniowa zawierająca spreparowane liście różnych odmian tytoniu. Podczas palenia papierosa zawarta w dymie papierosowym nikotyna dostaje się do krwi i wywiera swoje działanie na organizm palacza. Oprócz nikotyny dym tytoniowy zawiera tysiące innych szkodliwych, rakotwórczych substancji chemicznych. Zgodnie z obowiązującym prawem zabrania się sprzedaży wyrobów tytoniowych (papierosów) młodzieży do lat 18. Sprzedaż wyrobów tytoniowych niepełnoletnim jest według prawa polskiego zakazana i grozi grzywną od 20 do 5000 złotych. Na dole paczki papierosowej umieszczony jest napis dotyczący skutków palenia tytoniu. Zakazana jest sprzedaż papierosów w opakowaniach zawierających mniej niż 20 sztuk, bez opakowania oraz na sztuki. Kawa – napój sporządzany z palonych, a następnie zmielonych lub poddanych instantyzacji ziaren kawowca, zwykle podawana na gorąco. Pochodzi z Etiopii, w Europie pojawiła się około XVI wieku. Jedna z najpopularniejszych używek na świecie i główne źródło kofeiny. Działa pobudzająco i orzeźwiająco, przyspiesza przemianę materii i zwiększa sprawność myślenia. Zawiera przeciwutleniacze, które zapobiegają powstawaniu wolnych rodników. Spożywana w dużych ilościach może jednak być szkodliwa dla zdrowia. Rocznie produkuje się około 6,7 miliona ton kawy. Uprawa kawy wymaga odpowiednich warunków klimatycznych. Optymalny klimat do uprawy kawy zależy od gatunku jaki jest uprawiany. Arabikę uprawia się w klimacie subtropikalnym, gdzie panują wysokie temperatury. Wysokości na jakich uprawia się arabikę mieszczą się w przedziale 600–1200 m. n.p.m. Warunki występujące w klimacie subregionalnym powodują, że kawa w jednym sezonie rośnie, a w drugim dojrzewa. Drugim klimatem sprzyjającym uprawie arabiki jest klimat równikowy, który cechują częste opady deszczu powodujące nieprzerwane owocowanie kawowca. W przypadku tego klimatu arabika wymaga wysokości od 1200 do 2000 m. n.p.m. W klimacie równikowym zbiór kawy odbywa się 2 razy w ciągu roku: pierwszy w okresie największych opadów, drugi w okresie opadów najmniejszych. Uprawa robusty ogranicza się do 10 równoleżnika na północ i południe od równika. Plantacje kawy typu robusta znajdują się na wysokości od 400 do 600 m n.p.m. oraz często na równinach. W porównaniu z arabiką gatunek ten jest bardziej odporny na szkodniki oraz choroby, lecz mniej odporny na zimno. Opium − substancja otrzymywana przez wysuszenie soku mlecznego z niedojrzałych makówek maku lekarskiego (Papaver somniferum). Zawiera około 40 alkaloidów, które można podzielić na dwa rodzaje: pochodne fenantrenu (morfina, kodeina) i pochodne izochinoliny (papaweryna). Również makowiny, tj. suche, dojrzałe i opróżnione z nasion torebki maku, wraz z szypułkami oraz wymłócona słoma makowa są źródłem tych samych alkaloidów. Pochodna morfiny - kodeina, stosowana jest jako lek uspokajający i znoszący odruch kaszlu. Podobnie przeciwkaszlowe działanie ma narkotyna, która jednocześnie pobudza ośrodek oddechowy. Papaweryna używana jest przy kolce jelitowej, wątrobowej i innych narządów, gdyż blokuje bodźce nerwowe powodujące skurcz mięśni gładkich układu pokarmowego. Opium było w przeszłości używane głównie jako środek przeciwbólowy, uspokajający, środek nasenny i odurzający. Stosowane było głównie w postaci nalewki alkoholowej (laudanum) lub palone. Szczególnie szeroko opium stosowano w Europie i USA w XIX wieku. Próby ograniczania sprowadzania brytyjskiego opium do Chin doprowadziły do wojen opiumowych. Obecnie 90% światowej (85% na rynku europejskim) produkcji opium pochodzi z Afganistanu, gdzie jest głównym źródłem utrzymania miejscowych chłopów. Kokaina (metylobenzoiloekgonina) – substancja pobudzająca pochodzenia roślinnego. Jest to alkaloid tropanowy otrzymywany z liści krasnodrzewu pospolitego (koki) (Erythroxylon coca), który pierwotnie porastał tereny Andów w Ameryce Południowej. Kokaina wykazuje podobieństwo strukturalne do niektórych innych alkaloidów, np. atropiny i skopolaminy. To w jakiej postaci i w jaki sposób kokaina jest zażywana, wpływa na intensywność i czas efektów psychotropowych, a także na szybkość powstawania uzależnienia. Efekt odurzenia odczuwalny jest niedługo po zażyciu kokainy. Odczucia psychotropowe, określane jako high, są powiązane z koncentracją narkotyku we krwi, szczególnie krwi dopływającej do mózgu. Im szybciej kokaina dotrze do mózgu, tym większe będą te efekty; szybko również znikną. W rezultacie, te sposoby przyjmowania kokainy, które powodują szybkie i intensywne odczucia, powodują również krótsze trwanie tych efektów. Kokaina wpływa dodatnio na poziom dopaminy – odpowiedzialnej za ośrodki przyjemności w mózgu. Powoduje odczucie euforii, zmniejsza niepokój i zwiększa poczucie pewności siebie, zwłaszcza w kontaktach międzyludzkich. Duże dawki kokainy, wprowadzone którymś z efektywnych sposobów do organizmu, powodują euforyczne doświadczenia, które kreują jaskrawe, długoterminowe wspomnienia, stanowiące podstawę dla później pojawiającej się ochoty na narkotyk. Przy większych dawkach powstają również halucynacje i paranoje, przypominające objawy schizofrenii. Kokaina bardzo silnie uzależnia psychicznie powodując zmiany w mózgu. Dietyloamid kwasu D-lizergowego (LSD, LSD-25) – organiczny związek chemiczny, psychodeliczna substancja psychoaktywna, pochodna ergoliny. Jest to jedna z najaktywniejszych substancji psychodelicznych – 100 razy bardziej czynna biologicznie niż psylocybina i 4000 razy bardziej niż meskalina. Po raz pierwszy LSD zostało zsyntetyzowane w 1938 r. przez szwajcarskiego chemika Alberta Hofmanna w laboratoriach firmy Sandoz (obecnie Novartis). Początkowo planowano wykorzystać tę substancję jako lek działający pobudzająco na układ krwionośny i oddechowy. W trakcie dalszych badań poznano jego psychodeliczne właściwości. Lek był w latach 40. i 50. XX wieku stosowany w psychiatrii. W latach 60. i 70. XX w. jako narkotyk LSD uzyskało popularność w pewnych kręgach młodzieży szczególnie związanych z ruchem hipisowskim. Działa na zasadzie sprzężenia zwrotnego dodatniego, krótkotrwale obniża poziom serotoniny, co prowadzi w efekcie do jej nadprodukcji. Kiedy, po ok. 150-240 minutach, LSD w wyniku rozpadu przestaje oddziaływać z komórkami, następuje nagły wzrost przewodnictwa – impulsy między neuronami są silniejsze, co prowadzi do wykorzystywania połączeń, które w normalnym stanie (bez nadmiaru neuroprzekaźnika) nie byłyby wykorzystane, bądź miałyby mniejszy wpływ na reakcję mózgu. Może to prowadzić do potęgowania odczuć, halucynacji, synestezji oraz do trwałych zmian w strukturze połączeń między neuronami. Stosunkowo rzadkim zjawiskiem są reminiscencje — po tygodniach, miesiącach, nawet latach od zażycia środka przejawiają się epizodycznie niektóre efekty LSD, które trwają od kilku sekund do kilku godzin. Okres działania LSD nazywa się potocznie słowem trip (ang. trip – podróż). Pojawiają się efekty sensoryczne: wzmocnienie percepcji zmysłowej lub częściej jej zaburzenia (szczególnie wzrokowe, rzadziej dotykowe lub proprioceptywne), efekty synestetyczne, zaburzenia poczucia czasu. W większości przypadków pojawiają się bardzo przyjemne uczucia, często opisywane jako mistyczne (np. zjednoczenia z całym wszechświatem, bezpośredniego odczuwania obecności bóstwa). Po zażyciu LSD może pojawić się zjawisko zwane bad trip, często wiązane z negatywnym stanem emocjonalnym, wzmacnianym przez LSD. Morfina  – organiczny związek chemiczny z grupy alkaloidów. Została wyodrębniona w roku 1804. W stanie czystym jest białą substancją stałą, o gorzkim smaku, słabo rozpuszczalną w wodzie. Ma działanie narkotyczne (odurzające), przeciwbólowe, przeciwkaszlowe, przeciwbiegunkowe, działa depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy. Nadmierne dawki mogą prowadzić do śpiączki z depresją ośrodka oddechowego (niewydolność oddechowa). Kilkunastokrotne użycie morfiny prowadzi do uzaleznienia  fizycznego, uzależnienie psychiczne występuje znacznie szybciej. Powtarzanie dawek morfiny, podobnie jak innych leków opioidowych, powoduje powstawanie tolerancji na lek. Mimo iż istnieje wiele nowszych, syntetycznych leków o działaniu przeciwbólowym opioidów lub farmakologicznie odmiennych, morfina nadal jest stosowana w leczeniu bólu o pochodzeniu nowotworowym. Morfina była wykorzystywana na dużą skalę przez wojska walczące w II wojnie światowej. Nazwa morfiny wywodzi się od imienia greckiego boga marzeń sennych – Morfeusza, ze względu na jej dawniej wykorzystywane nasenne właściwości. Gandzia to jamajskie określenie liści konopii indyjskich (marihuany). W niezapylonych żeńskich kwiatostanach konopi (Cannabis indica, Cannabias sativa i Cannabias ruderalis), a także, ale już w mniejszym stężeniu, w męskich i żeńskich liściach tej rośliny występują pochodne kanabinolu (THC-tetrahydrokannabinol). Mieszanina wysuszonych, nie zapylonych żeńskich kwiatostanów oraz męskich i żeńskich liści to właśnie "prawdziwa" ganja. Istnieje wiele różnych odmian Cannabis sativa, nazywanych stosownie do miejsca występowania (np. Cannabis indica, Cannabis americana), zasadniczo wciąż jest to ta sama roślina. Zawartość żywicy i kształt zależą od miejscowych warunków. Jeśli konopie uprawiane są na glebach torfowych lub ciężkich w ciepłym, wilgotnym klimacie, to wyrastają wysokie, dorodne rośliny, doskonałe do pozyskiwania włókien. Rośliny uprawiane na glebach piaszczystych, w gorącym, suchym środowisku bogate są w żywicę, którą wydzielają kwitnące szczyty żeńskich kwiatów i która następnie spływa na liście i łodygi. Okres zbiorów konopi przypada pomiędzy lipcem a wrześniem. W żywicy zidentyfikowano ponad 400 związków chemicznych, w tym co najmniej 60 substancji psychoaktywnych kannabinoidów. Jednym z najbardziej aktywnych związków jest d-9-tetrahydrokannabinol (THC), wyizolowany w roku 1966. Marihuana dostępna jest na czarnym rynku w wielu odmianach, różniących się zawartością THC. Słoma (tzw. trawka) zawiera wagowo 11,0% THC; sprasowana w kostki żywica (hasz) zawiera 10,15% THC, natomiast rzadziej spotykany, gęsty olejek lub nalewka zawiera wagowo 15,30% THC. Gandzia jest symbolem religii rastafariańskiej, jej stałym elementem. Rastafarianie palący trawkę usprawiedliwiają się ,iż to JAH pozwolił im to robić. Ganja jest uważana za "zioło mądrości" - według Rastafarian człowiek po spaleniu skręta jest mądrzejszy i swobodnie uwalnia uczucia. Powodem dla którego ta roślina stała się taka ważna dla Rastafarian jest fakt, iż na grobie króla Salomona zostało znalezione takie zioło. Palenie jej stało się obrzędem Rastafariańskim . Rytuał Nyahbinhgi to rytuał podczas którego Rastamani palą święte zioło, biją w bębny, grzechoczą grzechotkami i śpiewają pradawne hymny Zion`u. Jednak większość Rasta pali trawkę na co dzień. Jamajka jest największym producentem czystej marihuany na świecie. Jest tam hodowana w ogródkach jak warzywa i owoce. Amfetaminy to cała grupa środków psychostymulujących pochodnych fenylopropylanu. Środki te, w odróżnieniu od kokainy powodują długotrwałe pobudzenie. W ciągu ostatnich stu lat były one wykorzystywane w różnorodny sposób: od zastosowań leczniczych w medycynie, poprzez stosowanie ich jako środki odchudzające przez osoby otyłe; były również powszechne wśród sportowców jako tzw. koks (doping) w sporcie; obecnie pozostają przede wszystkim środkami odurzającymi, stosowanymi przez narkomanów. Amfetamina od 1927 r. pod nazwą benzedryny stosowana była w medycynie do leczenia astmy oskrzelowej (rozszerza oskrzela) oraz napadowej senności (tzw. narkolepsji; amfetamina zmniejsza bowiem zapotrzebowanie na sen). Od wielu lat jej zastosowanie w lecznictwie radykalnie ograniczono. W Polsce została wykreślona z lekospisu. Tylko w nielicznych krajach nadal jest stosowana w leczeniu zespołów hiperkinetycznych u dzieci i napadowej senności. Inne odkryte i wykorzystane właściwości działania amfetaminy - to działanie zmniejszające łaknienie. Działanie fizjologiczne: silne pobudzenie psychomotoryczne, brak łaknienia, rozszerzenie źrenic, przyspieszona akcja serca i szybki oddech, podwyższone ciśnienie krwi i zwiększone wydalanie moczu. Jadłowstręt, suchość w ustach.  W zależności od spożytej dawki pobudzenie trwa 2-3 godziny, a nawet dłużej. Amfetaminy dają ogromny przypływ energii i bardzo wyraźne podwyższenie nastroju aż do euforii. Osoby, będące pod wpływem tych środków przeżywają wykazują wzmożoną aktywność, której towarzyszy bezsenność. Osoby takie wydają się bardziej przedsiębiorcze z równoczesnym brakiem krytycyzmu własnego postępowania. Negatywne efekty działania: drażliwość i agresywność, formikacje (wrażenie obecności insektów na skórze), przymglona świadomość. Amfetaminy przyjmowane są drogą pokarmową, dożylnie, palone, wdychane przez nos. Występują w sprzedaży "ulicznej" w postaci bezwonnego proszku o gorzko-cierpkim smaku, w kolorze od białego do ceglastego (w zależności od zanieczyszczeń oraz użytych w produkcji składników). Zależność psychiczna jest podobna do tej, która jest spowodowana przez kokainę. Wywołuje ją atrakcyjny i euforyczny przebieg działania specyfiku, wzmacniany z kolei przez przykre dolegliwości związane z jego odstawieniem (złe samopoczucie, spowolnienie psychiczne, uczucie zmęczenia i apatii), które obserwuje się już po 12 godzinach od ostatniego zażycia amfetaminy. Symptomy zależności fizycznej są znikome lub wcale nie występują. Jedynie przedłużony czas snu po tzw. ciągu amfetaminowym, nawet do kilku dni, jest przez niektórych specjalistów klasyfikowany jako objaw uzależnienia fizycznego. Do najczęściej pojawiających się objawów abstynencyjnych można zaliczyć uczucie przygnębienia, zmęczenia i apatii, wewnętrzny niepokój, senność, bóle głowy, obniżenie napięcia mięśniowego, wzmożone łaknienie i myśli samobójcze. Objawy te rozwijają się dość wolno, gdyż metabolizm i wydalanie amfetaminy z ustroju przebiega powoli. Jakoś bardzo dużo wyszło piosenek o akurat tej całkiem niedozwolonej części artykułów „od lat 18”. Zakazany owoc kusi najbardziej? ;p To na koniec jeszcze piosenka tytułowa naszej audycji. No, prawie. ;)

Niestety...

... muszę zarządzić przerwę w nadawaniu. Jestem chora i nie mam siły na to, żeby przygotować nowy wpis. Ale nie odchodźcie za daleko, mam nadzieję wkrótce wyzdrowieć i wznowić nadawanie.
Pozdrawiam wszystkich słuchaczy i czytaczy.
A na czas przerwy mój aktualny "hymn"...

Seans LX „Umarli też tańczą”

Witajcie słuchacze i czytacze.

Dziś alternatywne spojrzenie na world music, z wpływami gatunków zaliczanych do szeroko pojętego dark independent. Zespół Dead Can Dance, przez wiele lat okręt flagowy wytwórni 4AD.

Mówią o sobie, że są brytyjsko-australijską grupą, a to dlatego, że połowa duetu jest Australijką, a połowa – Brytyjczykiem. Uformowali się w 1981 roku w Melbourne, ale rok później – zdegustowani wąskimi horyzontami tamtejszej sceny muzycznej – przenieśli się do Londynu. Tam w ciągu roku podpisali kontrakt z jedną z najsławniejszych wytwórni muzyki alternatywnej – 4AD. Gdy właściciel firmy – Ivo Watts-Russell – usłyszał nagranie demo grupy powiedział: „Najsilniejszym wrażeniem było poczucie czegoś wyjątkowo oryginalnego”.

W roku 1983 Dead Can Dance nagrali sesję a niedługo później  światło dzienne ujrzał ich pierwszy album zatytułowany po prostu Dead Can Dance.  Album ukazał się w Wielkiej Brytanii na początku marca 1984 roku. Zawierał 10 utworów, z których 4 śpiewała Lisa Gerrard, a 5 Brendan Perry; jedno nagranie, The Fatal Impact było instrumentalne i stanowiło remix kompozycji z 1978 roku. Album został dość ciepło przyjęty przez rynek, chociaż sami muzycy nie byli szczególnie z niego zadowoleni, zwłaszcza od strony technicznej – problemy z dźwiękiem. Jednak nawet już w tym pierwszym materiale słychać te wszystkie wspaniałe pomysły i koncepcje, które są wizytówką DCD. Zaczęli też wprowadzać oryginalne instrumenty – na tej płycie jest to yang t’chin - 58-strunowa chińska cytra. Czarno-biała, surowa okładka albumu, obok logo grupy zawiera rysunek twarzy-  maska Aborygenów. W tym czasie zespół zamieszczał ją na afiszach koncertowych i swoich znaczkach do przypięcia na ubraniu. Był to więc swego rodzaju jego symbol.

W czerwcu 1984 zespół nagrał mini album, tzw EP, Garden of the Arcane Delights. Na rynku ukazał się  na początku września tego samego roku. Okładka płyty, autorstwa Brendana, jest obrazowym przedstawieniem głównego utworu tego wydawnictwa - naga postać symbolizuje, według słów Perry'ego: "pierwotne człowieczeństwo, pozbawione fundamentalnego zmysłu percepcji". Stoi ona wewnątrz ogrodu (świata), w którym znajduje się fontanna, zaś drzewa uginają się pod ciężarem owoców. Później, gdy wszystkie albumy zespołu ukazały się w wersji CD, utwory z Garden of the Arcane Delights zostały włączone do pierwszego albumu zespołu.

Dużo większym sukcesem można nazwać drugi album zespołu Spleen and Ideal,  choćby dlatego, że znalazł się na drugim miejscu brytyjskiej listy przebojów muzyki niezależnej. Od tego momentu Brendan i Lisa bardziej odważnie eksperymentowali z nowymi instrumentami i formami. Wyruszyli także w trasę koncertową. Muzyka na płycie odchodzi od wpływów punk-rockowych i gotyckich z pierwszego albumu i kieruje się bardziej ku muzyce świata. Teksty na albumie inspirowane były twórczością Charlesa Baudelaire'a i Thomasa de Quincey. Oprócz Lisy i Brendana, śpiewających i grających na różnych instrumentach, w nagraniu płyty udział wzięli Martin Mcgarrick i Tony Ayres (kotły), Richard Avison i Richard Hogg (puzon), Andrew Hutton (sopran "De Profundis"),  Gus Ferguson – wiolonczela i Carolyn Costin – skrzypce.

Właścicielowi 4AD najbardziej spodobał się dopiero trzeci krążek Dead Can Dance – Within the Realm of a Dying Sun, wydany w 1987 roku, na którym Lisa i Brendan współpracowali z producentem Johnem Riversem. Okładkę longplaya zaprojektował Brendan Perry. Ostatecznie doszedł do wniosku, iż jej głównym elementem powinna być statua, ponieważ – według jego określenia – jest to dość symboliczny wizerunek, najlepiej wyrażający nastrój tego albumu – poczucie straty, utracenie na zawsze kogoś bliskiego. Zdjęcie zamieszczone na okładce albumu zrobione zostało na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu i przedstawia fragment grobowca François-Vincent Raspaila, francuskiego lekarza, chemika i polityka z XIX w. Album został podzielony na dwie części: pierwsze cztery utwory (strona A longplaya) śpiewa Brendan Perry, a drugie cztery (strona B longplaya) – Lisa Gerrard. Utwory śpiewane przez Brendana Perry mają teksty po angielsku i utrzymane są w charakterystycznym dla niego, klasycyzującym i podniosłym stylu. Natomiast utwory Lisy Gerrard śpiewane są w wymyślonym przez nią, sztucznym języku i zawierają (w warstwie muzycznej) wiele odwołań do dawnej muzyki europejskiej, a także do muzyki bałkańskiej, hinduskiej, tybetańskiej czy arabskiej. W tworzeniu tej płyty też miała udział duża grupa muzyków : Gus Ferguson, Tony Gamage, Francisco Cabeza, John A. Rivers, Ruth Watson, Bernard Oudin, Peter Ulrich, John Singleton, Richard Avison, Andrew Claxton, Mark Gerrard, Piero Gasparini, Alison Harling, Emlyn Singleton.

Sukces tego albumu sprawił, iż DCD jeszcze chętniej czerpali inspiracje i motywy z muzyki etnicznej, chorałów gregoriańskich czy w ogóle z muzyki dawnej. Nie trzeba było długo czekać na propozycję nagrania czy użyczenia istniejących utworów na potrzeby soundtracków filmowych . El Nino De La Luna (Moonchild) z 1988 roku był pierwszym filmem, dla którego duet nagrał ścieżkę i jednocześnie okazją do debiutu aktorskiego Lisy Gerrard. Również w 1988 roku ukazał się kolejny fantastyczny album duetu The Serpent's Egg. Większa część albumu nagrana została w wielopiętrowym apartamentowcu w Londynie. W tworzeniu albumu, oprócz Brendana (który teraz grał między innymi na lirze korbowej) i Lisy wzięli udział David Navarro-Sust, Alison Harling, Rebecca Jackon, Sarah Buckley, Andrew Beesley, Tony Gamage.

Tylko dwa lata trzeba było czekać na kolejny album DCD. Ich piąty album studyjny został zatytułowany Aion i nagrany w studiu w nowej posiadłości Perry'ego - Quivvy Church w Irlandii. Oprócz Brendana i Lisy w nagraniu albumu wzięli udział David Navarro-Sust - śpiew (sopran), Lucy Robinson - skrzypce tenorowe, Honor Carmody - skrzypce tenorowe, Andrew Robinson - skrzypce basowe, Anne Robinson - skrzypce basowe, John Bonnar - instrumenty klawiszowe oraz Robert Perry - dudy.

Natomiast w 1991 roku zespół wydał swoja pierwszą kompilację A Passage in Time. Pierwotnie przeznaczony wyłącznie na rynek amerykański (11 listopada 1985), później ponownie zmiksowany, miał światową premierę w roku 1991. Jak sugeruje sam tytuł ("podróż w czasie"), był to wybór dorobku grupy z poprzednich albumów. Zawierał jednak dwa nowe nagrania, Bird i Spirit.

 

Szósty studyjny album Dead Can Dance, ponownie nagrany w Quivy Church w Hrabstwie Cavan w Irlandii grupa nazwała Into the Labyrinth. Pierwotnie został wydany w 1993 w Wielkiej Brytanii jako podwójny, winylowy LP o limitowanym nakładzie, zawierający obok 11 premierowych dwa dodatkowe nagrania: Bird i Spirit, pochodzące z kompilacji A Passage in Time. Późniejsze wersje albumu wydane jeszcze w 1993 jako CD nie zawierały już tych nagrań. Album został opracowany zupełnie inaczej niż poprzednie. Brendan Perry mieszkał w tym czasie na rzecznej wyspie w Hrabstwie Cavanna na granicy pomiędzy Irlandią a Irlandia Północną, zaś Lisa Gerrard mieszkała z mężem Jackiem Tuschewskim i córką w górach Snow River w Australii. W rezultacie komponowali oddzielnie a dopiero pod koniec spotkali się w studio Brendana w Irlandii i nagrali album razem w ciągu trzech miesięcy. Tym razem na pierwszy plan wybija się zamiłowanie Lisy do muzyki etnicznej, ale muzyka średniowieczna Brendana nie została pominięta. Jest to pierwszy album grupy nagrany wyłącznie przez oboje muzyków, bez pomocy z zewnątrz. Album ten wiele lat później wytwórnia Warner Music Japan Inc wydała w postaci kolekcjonerskiego cudeńka: tekturowa okładka albumu, papierowa i dodatkowa – foliowa – koszulka, w której znajdowała się płyta; druga koszulka była pusta. Również nalepki na płycie, dołączona książeczka ze zdjęciem zespołu i z tekstami wybranych utworów przypominały oryginalny longplay. Całość wzbogacona została dodatkowym, pozłacanym grzbietem w stylu japońskiego obi. Album pełen jest nawiązań do mitu o Tezeuszu, który wszedł do labiryntu aby uwolnić Ariadnę. Lisa śpiewa na nim w swoim własnym wymyślonym języku, Brendan nawiązuje do tradycyjnej Irlandii albo opisuje swoje wewnętrzne przeżycia.

 

Fani długo czekać musieli na pierwsze koncertowe wydawnictwo grupy. Dopiero w 1993 roku ukazał się album Toward the Within z zapisem ich występu live. Zawierał 15 utworów, z których tylko pięć znanych było z poprzednich albumów zespołu. Album nagrany został w listopadzie w Mayfair Theatre w Santa Monica, Kalifornia. Było to ostatnie duże wydarzenie w Mayfair Theatre, jakiś czas później został on uszkodzony w wyniku trzęsienia ziemi i musiał zostać zburzony. Koncert został wydany jako płyta kompaktowa, podwójna winylowa (mały nakład kolekcjonerski), kaseta magnetofonowa i wideo. Wideo, sfilmowane przez Marka Magdisona, zawiera także wywiady z Lisą Gerrard i Brendanem Perrym oraz teledysk do utworu Yulunga (Spirit Dance) złożony z fragmentów filmu "Baraka". Ani płyta, ani wideo nie zawierają całego koncertu. Na płycie nie znalazł się Gloridean oraz utwór z napisów końcowych wideo, na wideo nie znalazła się Persian Love Song i koncertowe wykonanie Yulunga (Spirit Dance). W 2001 Toward the Within zostało wydane na DVD jako część boksu Dead Can Dance (1981-1998). Wydanie DVD zawierało dodatkowo dyskografię, teledyski do utworów Frontier, The Protagonist i The Carnival Is Over oraz fragment filmu "Baraka" zatytułowany "Calcutta Foragers/Homeless" w którym podkład muzyczny stanowił utwór The Host of Seraphim. W 2004 DVD ukazało się jako oddzielne wydawnictwo. Oprócz Lisy i Brendana w tworzeniu płyty brali udział: Robert Perry - dudy (uillean pipes), irlandzkie buzuki, flażolet, instrumenty perkusyjne, John Bonnar - instrumenty klawiszowe, śpiew, instrumenty perkusyjne, Ronan O'Snoriagh - instrumenty perkusyjne, śpiew, Andrew Claxton - instrumenty klawiszowe oraz Lance Hogan - gitara basowa, gitara 6-strunowa, instrumenty perkusyjne, śpiew.

 

Ostatni studyjny album Dead Can Dance wydany wspólnie przez Brendana Perry'ego i Lisę Gerard ukazał się w czerwcu 1996. Nagrany ponownie w Quivvy Church, prywatnym studiu Perry'ego w Irlandii, nosi tytuł  Spiritchaser. Spory wpływ na muzykę zawartą na płycie miała folklorystyka afrykańska - zarówno pod względem instrumentarium, jak i tekstów. Album poświęcony był pamięci Marka Gerrarda i Eleanor Vormehr. Twórcy płyty to Lisa Gerrard - śpiew, różne instrumenty, muzyka, teksty, Brendan Perry - śpiew, różne instrumenty, muzyka, teksty, Renaud Pion klarnet turecki, Peter Urlich - instrumenty perkusyjne, Ronan O'Snodaigh - instrumenty perkusyjne,  Lance Hogan - instrumenty perkusyjne,  Robert Perry - instrumenty perkusyjne oraz  Klaus Vormehr - instrumenty perkusyjne.

 

Zespół rozwiązano w 1998 roku. W 2001 ukazał się box set Dead Can Dance (1981-1998), o którym wspominałam już wcześniej, a w 2003 kompilacja Wake: The Best Of Dead Can Dance. Wszystko wskazywało na to, że jest to koniec DCD, choć zespół reaktywował się na krótko w 2005 roku, jednak po trasie koncertowej zaprzestał działalności. W 1999 wytwórnia 4AD wydała solowy album Perry'ego Eye of the Hunter, który zawiera jego kompozycje, a także utwór Tima Buckleya I Must Have Been Blind. Około 2001 Perry napisał muzykę do filmu Grahama Wooda, który pracował wcześniej z Dead Can Dance: zaprojektował okładki albumu Wake i kompilacji 1981-1998. W 2008 Perry ogłosił odejście z wytwórni 4AD. W 2010 ukazał się jego album Ark, który został wydany przez Cooking Vinyl Records. Brendan Perry pojawiał się również w nagraniach innych artystów, w tym na kilku płytach Hectora Zazou. Lisa solowo  znana była głównie jako kompozytorka muzyki filmowej. W 2001 r., wraz z Hansem Zimmerem, otrzymała Złoty Glob oraz była nominowana do Oscara za muzykę do filmu „Gladiator”. W 2005 r. współpracowała z Ennio Morricone przy muzyce do filmu "Los utracony" na podstawie książki Imre Kertesza. Wydała sama lub we współpracy z innymi muzykami kilkanaście płyt, między innymi z Klausem Schulze.

W maju 2011 roku niespodziewanie zespół zapowiedział nową, światową trasę koncertową na 2012 rok oraz prace nad nowym albumem. Marzenia fanów o powrocie grupy zaczęły się spełniać. Album ukazał się pod znamiennym tytułem Anastasis.  „Anastasis”  to greckie słowo oznaczające wskrzeszenie. Brendan opowiada: „Myślałem, że Anastasis to idealny tytuł naszego powrotu. Ponadto słowo to można tłumaczyć jako ‘pomiędzy dwoma etapami’”. Płyta jest tak doskonała jak te z najlepszego okresu „pierwszego DCD”. Nadal czerpią inspiracje i motywy z muzyki etnicznej, chorałów gregoriańskich,  z muzyki dawnej, są blisko mrocznego gotyku, odwołują się do różnych kultur i religii, tworząc muzykę eteryczną, wzniosłą i urokliwą jednocześnie. Jest to chyba najbardziej wyważony album w dyskografii duetu. Anastasis zawiera osiem utworów, cztery śpiewa Perry, cztery Gerrard. Oboje oni mają swych zwolenników, część fanów woli głos Brendana, część głos Lisy, tym razem więc nikt nie jest zawiedziony. Ja też zachowałam równowagę w swoim wspisie na temat DCD, choć przyznaję,  że należę do grupy skłaniającej się bardziej w stronę mrocznych klimatów związanych z głosem Brendana. To właśnie jemu pozwolę więc zakończyć nasze dzisiejsze spotkanie.