Seans LXXXIV „Mistrzowie gitary 3”

Witajcie słuchacze i czytacze.

Dziś trzecia część naszego spotkania z wielkimi gitarzystami.

Zacznie….

John Anthony Frusciante (ur. 5 marca 1970 w Nowym Jorku) – amerykański muzyk, gitarzysta, wokalista, autor tekstów i producent muzyczny. Najdłużej związany z Red Hot Chili Peppers, z którym nagrał i wydał pięć albumów studyjnych. Frusciante dołączył do Red Hot Chili Peppers w 1988 roku, w wieku 18 lat. Po roku wydał wraz z zespołem pierwszy album, Mother's Milk. Następny album grupy – Blood Sugar Sex Magic stał się ważnym momentem w historii zespołu i dużym sukcesem komercyjnym. Frusciante został przytłoczony dużą popularnością, jaka spadła na zespół, i opuścił formację w 1992 roku. Stał się samotnikiem i uzależnił się od narkotyków: heroiny i kokainy. W 1994 roku Frusciante rozpoczął karierę solową – pod własnym nazwiskiem wydał dziewięć albumów oraz dwa wraz z Joshem Klinghofferem i Joe Lally w ramach formacji Ataxia. 20 stycznia 2009 ukazała się jego najnowsza płyta zatytułowana The Empyrean. Jego solowe nagrania są różnorodne gatunkowo – w jego albumach przewijają się style od rocka awangardowego przez ambient i muzykę z nurtami nowej fali po muzykę elektroniczną uzupełnianą o riffy gitarowe. Czerpiąc inspiracje od gitarzystów z różnych stylów muzycznych (często z jazzu i folku), Frusciante w swojej karierze położył nacisk na melodię i emocje.  W 1998 roku zakończył kurację odwykową i wrócił do Red Hot Chili Peppers, by nagrać z grupą album Californication. Frusciante został umieszczony na liście 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone. Muzyk preferuje nieskomplikowanie skonstruowane gitary (Gretsch White Falcon) i analogowe nagrywanie utworów. Nagrywa we własnym studiu mieszczącym się w jego domu w Kalifornii.

Zbigniew Hołdys (ur. 19 grudnia 1951 w Lublinie) – polski wokalista, muzyk, kompozytor i instrumentalista, poeta, dziennikarz, grafik oraz scenarzysta filmowy. Lider, kompozytor i gitarzysta grupy muzycznej Perfect, której był współzałożycielem. W latach 60. Hołdys uczęszczał do XVII Liceum Ogólnokształcącego im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego w Warszawie, jednakże szkoły nie ukończył. Pracował jako urzędnik w Zakładzie Technologii Spirytusu i Drożdży, a także w Głównym Urzędzie Statystycznym w Warszawie. W latach 70. podjął naukę w szkole wieczorowej z zamiarem uzyskania matury. Wkrótce potem muzyk ponownie porzucił naukę i wyjechał do Stanów Zjednoczonych.  Działalność artystyczną rozpoczął w wieku 16 lat w hippisowskiej grupie „Kwiaty Warszawy”. W 1969 na festiwalu FAMA otrzymał nagrodę specjalną Zbigniewa Namysłowskiego za utwór Hymn do zachodzącego słońca, który skomponował i wykonał (grając na flecie) z zespołem RH-. W 1970 dokonał pierwszych w Polsce nagrań techniką one-man-band (sam zagrał na wszystkich instrumentach). Wkrótce potem jako niespełna 19-latek został członkiem zespołu „Maryla Rodowicz i Jej Gitarzyści”. W kolejnych latach Hołdys zajmował się tworzeniem własnych projektów (zespół Dzikie Dziecko, nagrania solowe) i pracą na rzecz innych artystów (Andrzej i Eliza, 2 plus 1, Anna Jantar). Latem 1978 dołączył do grupy muzycznej Perfect Super Show and Disco Band, założonej na przełomie 1977 i 1978 roku przez Wojciecha Morawskiego, Zdzisława Zawadzkiego, Pawła Tabakę, Ewę Konarzewską i Barbarę Trzetrzelewską. Zespół od razu dokonał serii własnych nagrań (kompozycje Hołdysa, m.in. Jego nie ma, Nie ma mogiły rock and rolla), które przyniosły mu znaczną popularność. Kiedy Hołdys zakończył współpracę z Konarzewską i Trzetrzelewską i Tabaką do zespołu dołączył Grzegorz Markowski. Latem 1980 Zbigniew Hołdys oficjalnie zmienił nazwę zespołu na Perfect.  Perfect uzyskał dużą popularność dzięki piosenkom Chcemy być sobą, Nie płacz Ewka, Ale wkoło jest wesoło, Niewiele ci mogę dać i Autobiografia. W 1983 odszedł z Perfectu, co spowodowało jego rozwiązanie. W wywiadzie w 2006 podał, że odejście spowodowane było zmęczeniem popularnością i życiem wypełnionym całkowicie pracą: intensywnym koncertowaniem, za które honorarium wynosiło mniej niż 3 bilety na dany koncert, pracą organizacyjną, do której należały uzgodnienia z cenzurą i milicją, pogróżkami SB. W 1987 po raz ostatni pojawił się z zespołem Perfect, z którym dał koncert na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie. W 2000 nieoczekiwanie dał jeden koncert po 18 latach milczenia na polskiej scenie. Koncert (w Sali Kongresowej) zadedykował 12-letniemu wówczas synowi Tytusowi. Wkrótce wyszła płyta Hołdys.com zawierająca zupełnie nowy materiał.

Eddie Van Halen, właśc. Edward Lodewijk Van Halen (ur. 26 stycznia 1955 w Nijmegen) – amerykański gitarzysta-wirtuoz i klawiszowiec rockowy pochodzenia holenderskiego, jeden z założycieli zespołu hardrockowego Van Halen (do 1974 pod nazwą Mammoth). Tworzy pod wpływem muzyki Jimiego Hendrixa. W 2003 został sklasyfikowany na 70., a w 2011 na 8. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone. Z kolei w 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 5. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów magazynu Guitar World. Eddie Van Halen pochodzi z muzykalnej rodziny. Jego ojciec, Jan Van Halen, grał na klarnecie i to właśnie za jego namową Edward rozpoczął naukę gry na pianinie. W 1968 rodzina przeprowadziła się z Holandii do Pasadeny w stanie Kalifornia, północnego przedmieścia Los Angeles. Początkowo pracował jako roznosiciel gazet. Bracia Van Halen nie przepadali za muzyką poważną, toteż postanowili rozpocząć naukę gry na bardziej popularnych instrumentach. Eddie wybrał perkusję, a jego brat Alex, gitarę. Szybko okazało się jednak, że Alex Van Halen posiada dużo większe predyspozycje do gry na perkusji. Dlatego też zdecydowali się na zamianę. Profesjonalne lekcje gry pobierał przez dwa lata. Resztę swojej techniki wypracował podczas samodzielnych ćwiczeń. Szczególnie upodobał sobie muzykę Erica Claptona. Po ukończeniu liceum grał w różnych lokalnych grupach. Trudnił się wokalem, do czasu gdy bracia Van Halen zlecili to zadanie Davidowi Lee Rothowi – wokaliście lokalnego zespołu The Red Ball Jets. Po pewnym czasie, przekonali Davida, aby ten wstąpił do ich zespołu. Roth się zgodził i tak został uformowany zespół Van Halen. 11 kwietnia 1981 ożenił się z aktorką Valerie Bertinelli. Ma z nią syna Wolfganga, który urodził się 16 marca 1991.

Grzegorz Bogdan Skawiński (ur. 6 lipca 1954[2] w Mławie), znany również jako Skawa – polski muzyk, kompozytor, wokalista i autor tekstów, gitarzysta, a także producent muzyczny. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. S. Wyspiańskiego w Mławie, w którym poznał Waldemara Tkaczyka. Razem założyli zespół Kameleon. Od 1974 był członkiem zespołu Akcenty, który w 1976 przekształcił się w Kombi i istniał oficjalnie do 1992. Pod koniec lat 80. rozpoczął karierę solową jako Skawiński, a w 1991 roku razem z Waldemarem Tkaczykiem, Zbigniewem Kraszewskim (ex-TSA) i Piotrem Łukaszewskim powołał do życia grupę Skawalker. W 1994 po przyjęciu do zespołu wokalistki Agnieszki Chylińskiej zmieniono nazwę kapeli na O.N.A. (w międzyczasie z grupy odszedł Łukaszewski, a dołączył Wojciech Horny). Zespół ten oficjalnie zakończył działalność w 2003 z powodu rozbieżnych wizji artystycznych. Skawiński uczestniczył również w nagraniach płyt takich wykonawców jak Wanda Kwietniewska, Vader, Acid Drinkers, IRA, Golden Life, Liroy, Robert Janson i innych.

Pat Metheny, właściwie Patrick Bruce Metheny (ur. 12 sierpnia 1954 w Lee's Summit w stanie Missouri) – amerykański gitarzysta jazzowy. Już od najmłodszych lat interesował się muzyką, jego pierwszym instrumentem była trąbka. W wieku dwunastu lat zainteresował się gitarą. Był najmłodszym wykładowcą na Uniwersytecie w Miami oraz w Berklee College of Music w Bostonie, gdzie inny nauczyciel – wibrafonista Gary Burton – zaproponował mu współpracę. Metheny miał wtedy 19 lat. Współpraca trwała 3 lata. W tym czasie nawiązał współpracę z firmą fonograficzną ECM w Monachium, dla której nagrał swoje pierwsze płyty. Jest zdobywcą 20 nagród Grammy (w tym 10 z Pat Metheny Group).

Tony Iommi, właściwie Frank Anthony Iommi (ur. 19 lutego 1948 w Birmingham)) – brytyjski muzyk, gitarzysta, założyciel grupy muzycznej Black Sabbath. W skład oprócz Iommiego wchodzili John 'Ozzy' Osbourne (wokal), Terry 'Geezer' Butler (gitara basowa) i Bill Ward (perkusja). Do dziś dnia jest jej jedynym członkiem, który przetrwał wszystkie zmiany zachodzące w składzie zespołu. Jest autorem wszystkich najbardziej znanych riffów gitarowych, z jakich zasłynął zespół Black Sabbath, m.in. "Paranoid", "Iron Man", "War Pigs", "Children of the Grave" i "Sabbath Bloody Sabbath". W ramach zespołu współpracował z wieloma wokalistami rockowymi, m.in. takimi jak Ronnie James Dio, Ian Gillan, Glenn Hughes, Tony Martin czy Rob Halford. Ciekawostką jest to, że w 1969 roku odszedł z Black Sabbath na dwa tygodnie i przyłączył się do Jethro Tull, lecz potem wrócił, gdyż muzyka tamtego zespołu nie była stricte gitarowa. Zdążył jednak wziąć udział razem z Jethro Tull w projekcie grupy The Rolling Stones pod nazwą "Rock'n'Roll Circus" obok między innymi Johna Lennona i The Who. W 1985 roku postanowił nagrać solową płytę, która jednak ze względów kontraktowych pojawiła się na rynku pod szyldem Black Sabbath featuring Tony Iommi na początku 1986 roku, pod tytułem Seventh Star. W roku 2005 z wokalistą Glennem Hughesem nagrał album Fused. Iommi zanim jeszcze na dobre zaczął grać na gitarze, pracując przy maszynie do cięcia blachy, obciął sobie dwa opuszki palców prawej ręki. Od tamtej pory w czasie gry używa specjalnych nakładek na palce. W 2003 został sklasyfikowany na 86. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone. Z kolei w 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 1. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów magazynu Guitar World.

Jan Józef Borysewicz, znany również jako Jan Bo (ur. 17 kwietnia 1955 we Wrocławiu) – polski wokalista, gitarzysta i kompozytor rockowy, także autor tekstów piosenek; lider zespołu Lady Pank. Muzyczny samouk. Autor solowego projektu Jan Bo. Ojciec modelki Joanny Borysewicz. Zawodowo gra na gitarze od 1970 roku. W tym właśnie roku Borysewicza wypatrzył angielski bluesman Alexis Korner współpracujący m.in. z Muddym Watersem. Zamierzał on zabrać 15-letniego wówczas Borysewicza do Anglii, jednak nie zgodzili się na to rodzice chłopca. Oficjalnie zadebiutował w roku 1972 (jako 17-latek) w zespole Nurt, do którego trafił w zastępstwie Aleksandra Mrożka prosto na koncert bez prób. Jeszcze w tym samym roku, został gitarzystą zespołu Super Pakt gdzie grał m.in z Jackiem Krzaklewskim. Następnie przez osiem miesięcy występował z NRD-owskim duetem Katia&Roman, a potem przez dwa lata w zespole Ireneusza Dudka, Apokalipsa (w latach 1975-1977). Już podczas pobytu w NRD z duetem Katia&Roman padła pierwsza propozycja współpracy z Budką Suflera. W trakcie pracy z Budką Suflera, wspólnie z uznanym już wówczas autorem tekstów Andrzejem Mogielnickim, postanowił założyć własny zespół. Pierwsze nagranie nowej grupy (Mała Lady Punk), do którego Borysewicz podłożył również wokal, powstało w grudniu 1981 roku, podczas sesji nagraniowej płyty Układy Izabeli Trojanowskiej. Wiosną 1982 roku grał w zespole Tadeusza Nalepy razem z Wojciechem Bruślikiem i Andrzejem Dylewskim. Wkrótce, przy pomocy Mogielnickiego, znalazł pochodzącego z Olecka Janusza Panasewicza, który został wokalistą tworzącej się kapeli. Pozostałych muzyków Borysewicz sprowadził m.in. z Oddziału Zamkniętego i w tym składzie ostatecznie ukształtował się zespół nazwany nieco przewrotnie Lady Pank. W 1983 Borysewicz nagrał z nim pierwszą płytę, a większość wydanych na niej utworów zajmowała wysokie miejsca na listach przebojów. Poza nagraniami z Lady Pank Borysewicz wydał również cztery płyty solowe: Królową ciszy, Wojnę w mieście, Moją wolność i Miya. Poza tym grał z wieloma innymi wykonawcami m.in. z Grzegorzem Ciechowskim (występującym jako Obywatel G.C.) - płyta "Obywatel GC", zespołem The Fotoness, Urszulą, Ewą Bem. Ponadto jest twórcą projektu Nasz Wspólny Świat (z udziałem m.in. zespołów Lombard, TSA i Kombi) oraz producentem składanki Być Wolnym, w której nagrywaniu brali udział przedstawiciele różnych nurtów polskiego rocka (obok Lady Pank i Perfectu, także T.Love, Big Cyc i Acid Drinkers).

Jack White, właśc. John Anthony Gillis (ur. 9 lipca 1975 w Detroit), znany także jako Jack White III – amerykański muzyk, kompozytor, wokalista, autor tekstów i multiinstrumentalista, a także producent muzyczny oraz okazjonalnie aktor, najbardziej znany jako gitarzysta i wokalista zespołu The White Stripes. W latach 90. White był tymczasowym muzykiem w różnych undergroundowych grupach muzycznych w Detroit, pracując jednocześnie jako tapicer. White stworzył The White Stripes w 1997 roku wraz z Meg White, jego ówczesną żoną. Zespół wydał serię przyjętych z uznaniem albumów a trzeci z nich, White Blood Cells z 2001 roku, wyniósł grupę do statusu międzynarodowej gwiazdy. Jack uplasowany został na 17. miejscu listy stu gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone. Popularność i sukces artystyczny pozwoliły White’owi jako muzykowi solowemu na współpracę z innymi sławnymi muzykami jak Beck, The Rolling Stones, Jeff Beck, Alicia Keys, Bob Dylan czy Loretta Lynn, której album Van Lear Rose z 2004 roku wyprodukował. W 2005 roku White został współzałożycielem rockowej grupy The Raconteurs, natomiast w 2009 roku założył trzeci zespół, The Dead Weather

Andrzej Nowak (ur. 9 kwietnia 1959 w Opolu) – polski gitarzysta, kompozytor i producent muzyczny. Założyciel zespołu TSA. W latach 80. XX wieku grał z Tadeuszem Nalepą i Martyną Jakubowicz, współtworzył także sesję I Ching. Od 2002 roku ponownie gra w zespole TSA. Tego samego roku założył zespół Złe Psy. W 2008 roku wystąpił w filmie dokumentalnym pt. Teoria hałasu (odc. 5) z serii Historia polskiego rocka w reżyserii Leszka Gnoińskiego i Wojciecha Słoty. Pojawił się gościnnie na albumie Test és vér (2013) węgierskiej grupy Hungarica w utworze "Lengyel, Magyar / Polak, Węgier" poświęcony przyjaźni polsko-węgierskiej. Muzyk od końca lat 80. XX wieku hoduje psy rasy american pit bull terrier. Jest również kolekcjonerem motocykli i militariów.

Instrumentarium: Hagstrom Super Swede, Hagstrom Custom "Pinia", Laboga Mr. Hector Duo Master, Fender Stratocaster, Gibson Les Paul Standard 1970, Gibson Les Paul Custom 1968,.

Dick Dale (Richard Anthony Monsour, ur 4 maja 1937), amerykański gitarzysta pochodzenia libańskiego, znany jako The King of the Surf Guitar. Jest pionierem stylu grania na gitarze zwanego surfem. Współpracował z firmą Fender w celu stworzenia indywidualnie przystosowanych wzmacniaczy gitarowych. Pokonał wiele barier technologicznych umożliwiając rozwój i produkcję sprzętu, który był w stanie przetwarzać dźwięki o niespotykanej wcześniej głośności i zróżnicowaniu. Jest uznawany za jednego z prekursorów muzyki heavy metalowej, a jego szybkość grania określana była jako „na złamanie karku”. Inspirował miedzy innymi Jimi Hendrixa i Eddiego Van Halen. Był leworęczny i grał na leworęcznej gitzrze, ale struny miał ułozone jak na gitarze dla praworęcznych. Przywiązywał duża wagę do zdrowego stylu życia, nigdy nie używał narkotyków ani alkoholu, nie jadał również czerwonego mięsa. Przez wiele lat walczył z rakiem.

Jeff Pevar jest amerykańskim gitarzystą, który nagrywał i koncertował z setkami znanych artystów, takich jak Crosby, Stills and Nash, Donald Fagen's Rock & Soul, James Taylor, Marc Cohn, Ray Charles, Joe Cocker, Jimmy Webb, Rickie Lee Jones, Dr. John, Carly Simon, Kenny Loggins, Wilson Pickett, Jazz Is Dead, Meat Loaf, Phil Collins, Aztec Two-Step, Richie Havens, Odetta, Jonatha Brooke, Willy Deville, Joe Linus and Peter Gallway. Nagrał również (i produkował) płytę z Davidem Crosby i jego synem jako zespół CPR. Jego najnowszy projekt to dokonanie solowe. Został poproszony o nagranie muzyki do filmu dokumentalnego PBS o jaskiniach Oregonu. W październiku 201o roku pojechał do jaskiń zabierając ze sobą gitarę i przez 3 godziny zaimprowizował 12 utworów. Wersja akustyczna została wykorzystana w filmie, natomiast zarząd Parku Narodowego poprosił go o możliwość sprzedaży płyty z muzyką jako pamiątki z parku. Jeff dopracował płytę w studio, dodając różnorodne instrumenty, a później również głosy ludzkie, miedzy innymi wokalisty Yes Jona Andersona. Płyta otrzymała tytuł „From the core” i została wydana 12.12.12.

Na koniec fragment filmu, który polecam wszystkim fanom gitary. :)